ସ୍ତ୍ରୀ

ସେ ସ୍ତ୍ରୀ, 

ପୁଣି ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗିନୀ

ପୁରୁଷର ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗ

ସୁଖ ଦୁଃଖର ଏକାନ୍ତ ସାଥୀ ,

ସାଇତି ରଖେ ଏକ ଏକା

ହାତ ପାପୁଲିରେ 

ଅସରା ଅସରା ଲୁହର ସମୁଦ୍ର 

ଯୁଗ ଯୁଗ ପାଇଁ ,

ହୃଦୟର ସଫେଦ ଦର୍ପଣରେ

ଦେଖିଥାଏ ପ୍ରତିବିମ୍ବ

ଜୀବନ ଓ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ,

ପୁଣି କେତେବେଳେ 

ଯୋଡିଦିଏ ଟୁକୁରା ଟୁକୁରା କାଚଖଣ୍ଡ

ଭଙ୍ଗା ଆଇନାର ।

ସେ ସୀମନ୍ତିନୀ ,

ମଥାରେ ସଜାଇ ଦିଏ

ସିନ୍ଦୁରର ଗାର

ହସ ଓ ଲୁହର ,

ପାଦକୁ ମାନେ ତା'ର

ଅଳତାର ସୁର ସରୁ ଗାର

ଟୋପା ଟୋପା ଲୁହର,

ରିମଝିମ୍ ଶୁଭେ ନୂପୁରର ସ୍ବର

ସୁଖ ଓ ସୌଭାଗ୍ଯର ।

ସେ ତ୍ୟାଗମୟୀ,

ପବନକୁ ମାଗେ ମୁଠାଏ ସୌହାର୍ଦ୍ଦ

ପାହାଡକୁ ମାଗେ 

ସହନଶୀଳତାର ସଶକ୍ତ ଆସ୍ତରଣ

ସାଗରକୁ ମାଗେ ବିଶାଳ ହୃଦୟ,

ବଂଚି ଶିଖେ ଅନ୍ୟ ପାଇଁ

ପିଇ ଯାଏ ସଂସାରର

ଯେତକ ଜହର ।

ବାଣ୍ଟୁଥାଏ ସ୍ନେହ, ଶ୍ରଦ୍ଧା 

ଖୁସିର ନିର୍ମାଲ୍ୟ 

ସକାଳରୁ ସଂଜ

ତ୍ୟାଗ ଓ ତିତିକ୍ଷାର 

ମଧୁକ୍ଷରୀ ମଧୁର ସୃଷ୍ଟିର ।

ସେ ପ୍ରୀତିମୟୀ,

କଥା କଥାରେ ଫୁଟୁଥାଏ

ପ୍ରୀତିର ସ୍ତବକ

ମହମହ ସୁରଭିରେ 

ସୁରଭିତ ହୁଏ ଚଉଦିଗ

ପୁଣି ମାଟିରୁ ଆକାଶ

ସଚରାଚର ବିଶ୍ବ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ  

ଆଲୋକିତ ହୁଏ ବହଳ ଅନ୍ଧାର ।

ସେ ପ୍ରଣୟିନୀ,

ପ୍ରଣୟର ସୁଦୀର୍ଘ ଡୋରରେ

ବାନ୍ଧି ରଖେ ସେ

ବର୍ଷ-ମାସ-ଦିନ-ଦଣ୍ଡ ,

ପୁଣି ବର୍ଷାର ପ୍ରାଣସ୍ପର୍ଶୀ ଗଜଲ

ବସନ୍ତର ରଙ୍ଗିନ୍ ସମ୍ମୋହନ

ଅବା ନିଦାଘର ଅସରନ୍ତି ଦହନ,

ବନ୍ଧାପଡିଯାଏ ତା' ପ୍ରଣୟ ଫାଶରେ

ପ୍ରାଣର ନିଷିଦ୍ଧ କମ୍ପନ ।

ପୁଷ୍ପିତ ହୁଏ ଜୀବନର ମାର୍ଗ

ସ୍ନିଗ୍ଧ ହୁଏ କଣ୍ଟକିତ ଆସ୍ତରଣ 

ପ୍ରୀତିର ମହଲଟିଏ 

ତୋଳି ହୋଇଯାଏ ଛାଏଁ ଛାଏଁ 

ସବୁଜ ଘାସର ମୁଲାୟମ

ଗାଲିଚା ଉପରେ,

ଆଉ ପ୍ରଜାପତି ଝାଡି ଦିଏ

ତା' ଦେହର ଲାଗିଥିବା 

ଯେତେ ଝଲମଲ ରଙ୍ଗ ।