ସ୍ଥିତପ୍ରଜ୍ଞ ହେ ଭୂଧର

ଅଚଳ,ଅଟଳ ହେ ଭୂଧର,

କେଉଁ କାଳୁ ମଥା କରି ଉଚ୍ଚ,

ଛିଡା ହୋଇ ରହିଛୁ ତୁ ସ୍ଥିତପ୍ରଜ୍ଞ ସମ।

ଋତୁ ପରେ ଋତୁ ର ଆଗମନ, 

କେବେ ବର୍ଷା,କେବେ ପୁଣି ଶୀତ,

କେବେ ହୁଏ ରବି କରେ ତୋ କାୟା ତପ୍ତ,

ମେଘର କୋହଲା ସ୍ପର୍ଶରେ ,ବର୍ଷାର ମଧୁର ସୁର,

କିଛି ବି ତୋ ଅନ୍ତରେ କି ଆଣେ ନାହିଁ ପରିବର୍ତ୍ତନ ?

 ସ୍ଥିର ଚିତ୍ତେ ଥାଉ ରହି ସଂସାର ତ୍ୟାଗୀ ତପସ୍ୱୀ ସମ,

ପାଷାଣ ଦେହେ ସତେ କି କେବେ ତୋ, ହୁଏନାହିଁ ଶିହରଣ ?

ତୋ ସାଥେ ଥାଇ ସବୁଜ ବନାନୀ,ମୁକ୍ତ ବିହଂଗର କୂଜନ,

ମଳୟର ମଧୁ ଛୁଆଁ, ପଲାଶର ରକ୍ତିମ ଆଭାରେ ସଜ୍ଜିତ ,

ତୋ ପାଷାଣ ଶରୀର କେବେ କି ହୁଏନି ଅସ୍ଥିର,ବ୍ୟାକୁଳ?

ଧ୍ୟାନମଗ୍ନ ଯୋଗୀ ପରି ଥାଉ ସଦା ତୁ ଅବିଚଳିତ,ଶାନ୍ତ,ସ୍ଥିର ।

ନିଶ୍ଚଳ,ନିର୍ଭୟ,ଅଭିମାନେ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବେ ଦୃଷ୍ଟି କରି ନିବଦ୍ଧ ତୁ ଦୃଢ଼,ଅଚଳ,

ସାଗର ପାରେନି ତୋ ବିଶାଳ ହୃଦୟ କୁ କରି ଅସ୍ଥିର, ବିଚଳିତ,

ପାଷାଣରେ ଗଢା ତୋ ଅବୟବ ,ହୃଦୟ ଥାଏ ତୋ ସଦା କଠିନ,ଶକ୍ତ ।

ତଥାପି ପକ୍ଷୀ କୂଜନ,ସବୁଜ ବନାନୀ ର ସବୁଜିମା,ପଲାଶର ରଙ୍ଗ,

ତୋ କଠିନ କାୟା ଦେହେ ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ ଏକ ଅପୂର୍ବ ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ,

ସେତେବେଳେ ତୋ ଦେହେ ମୁଁ ଦେଖେ ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଆକର୍ଷଣ,

 ଆଉ ଦେଖି ତୋର ସେଇ ଅପୂର୍ବ ରୂପ ସମ୍ଭାର ହୁଏ ମୁଁ ସ୍ତବ୍ଧ, ସ୍ତମ୍ଭିଭୂତ।