ସୃଷ୍ଟିର ସୁରକ୍ଷା

       ଅନନ୍ତ ସୃଷ୍ଟିର ବିବର୍ତ୍ତନ ଚକ୍ରେ

          ପ୍ରକୃତି ବଦଳିଥାଏ ।

       ଦିନ-ମାସ-ବର୍ଷ-ଋତୁମାନଙ୍କର 

          ପରିବର୍ତ୍ତନ ବି ହୁଏ ।

     

       ଦିବସ-ରଜନୀ ଦୁଇପକ୍ଷ ସହ

          ଧରାବତରଣ କରି।

      ଯେ ଯାହାର କାର୍ଯ୍ୟ ସାରି ଏ ଧରାରୁ

         ସରବେ ଯାଆନ୍ତି ଫେରି ।

       ବାରମାସ ସହ ଛଅଋତୁ ମିଶି

        କରନ୍ତି ମର୍ତ୍ତ୍ଯେ ବିହାର ।

       ଯାହା ପରେ ଯିଏ ସ୍ବକର୍ତ୍ତବ୍ଯ କରି

          ବାହୁଡ଼ନ୍ତି ନିଜ ଘର ।

       ଦୁଇମାସ ସହ ଗୋଟିଏ ଋତୁର

         ଥାଏ ନିବୀଡ ସମ୍ପର୍କ ।

       ଋତୁଚକ୍ର ସହ ବର୍ଷ ଓ ମାସର

          ସମ୍ବନ୍ଧ ରହିଛି ଦୃଢ ।

       

       ଗ୍ରୀଷ୍ମ ପରେ ବର୍ଷା ତାପରେ ଶରତ

           ପୁଣି ଆସଇ ହେମନ୍ତ ।

        ଶୀତ ପରେ ପୁଣି ବସନ୍ତାଗମନ

           ହୋଇଥାଏ ଉପନୀତ ।

        ଗ୍ରୀଷ୍ମରେ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଉତ୍ତାପ ହୁଅଇ

          ବୈଶାଖ ଓ ଜ୍ଯେଷ୍ଠ ମାସେ ।

        ଆଷାଢ଼-ଶ୍ରାବଣ ଏ ଦୁଇ ମାସରେ

           ବର୍ଷାରେ ଏ ଧରା ହସେ ।

         ଶରତ ଋତୁର ହୁଏ ଆଗମନ

           ଭାଦ୍ରବ ଓ ଆଶ୍ଵିନରେ ।

        ସୁନିର୍ମଳ ଶୋଭା ଆକାଶ ବକ୍ଷରେ

          ଧରା ହସେ ଆଲୋକରେ ।

        ହେମନ୍ତ ଋତୁରେ ହୁଏ ହିମପାତ

           କାର୍ତ୍ତିକ ଓ ମାର୍ଗଶିରେ ।

        ନୀହାରମୁକ୍ତା ଯେ ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ହୋଇ

          ଲାଗେ ପାଦପ-ଲତାରେ ।

        ପୌଷ ଓ ମାଘରେ ଆସେ ଶୀତ ଋତୁ

           ଜାଡରେ ସର୍ବେ ଥରନ୍ତି ।

        ଶୀତବାସ ସହ ନିଆଁ ଉହ୍ମେଇର

          ଆବଶ୍ୟକ ମନେ କରନ୍ତି ।

        ଫାଲ୍ଗୁନ ଓ ଚୈତ୍ର ଦୁଇ ମାସ ସହ

            ଆସଇ ଋତୁ ବସନ୍ତ ।

         ନବ ପଲ୍ଲବିତ ହୁଅନ୍ତି ପାଦପ

            ମଲୟ ଦିଏ ଆହ୍ଲାଦ ।

     

        ଯଥା ସମୟରେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ଉଦୟ

          ହୋଇଥାଏ ପୃଥିବୀରେ ।

          ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷରେ ବିଧୂଦୟ ଦୃଶ୍ୟ

           ଦେଖାଯାଏ ଆକାଶରେ ।

         

         ତାମସଯାମିନୀ ହୁଏ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷେ

             ଚତୁର୍ଦିଗ ଅନ୍ଧକାର ।

         ପରସ୍ପର କେହି ଦେଖି ନପାରନ୍ତି

            ଆଲୋକର ବ୍ଯବହାର ।

       ଶୀତଳମାରୁତ ବହେ ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ

           ନଦୀ ଓ ସାଗରତୀରେ ।

        ବୃକ୍ଷର ଶାଖାରେ ପକ୍ଷିଙ୍କ କୂଜନ

           ଶାନ୍ତିଦିଏ ହୃଦୟରେ ।

        ଉତ୍ତାଳ ତରଙ୍ଗେ ଗର୍ଜଇ ଉଦଧି

           ତରଙ୍ଗାୟିତ ନିରନ୍ତର ।

       ଶୈଳୁ ପ୍ରସ୍ରବଣ ଝର୍ଝର ନାଦରେ

          ବହଇ ସେ ଦୂରାନ୍ତର ।

        

        ହରିତ ବନାନି ଲତା-ପାଦପରେ

           ଫଳଫୁଲେ ବିମଣ୍ଡିତ ।

        ପଶୁ-ପକ୍ଷୀଙ୍କର ବିହାରର ଶୋଭା

            କରିଥାଏ ଆକର୍ଷିତ ।

        

         ପ୍ରହରୀ ସଦୃଶ ପର୍ବତ ସମୂହ

            ଅଛନ୍ତି ଦଣ୍ଡାୟମାନ ।

        ନିଜ ବକ୍ଷେ ଧରି ପ୍ରଚୁର ସମ୍ପଦ

          ବିପଦରୁ କରେ ତ୍ରାଣ ।

        ପ୍ରକୃତିରୁ ବହୁ ଶିକ୍ଷା ମିଳିଥାଏ

          ଏସବୁ ଜାଣିଛି ନର ।

       ତଥାପି ନିଜକୁ ବିଜ୍ଞାନୀ ବୋଲାଇ

           କରୁଥାଇ ଛାରଖାର ।

    

         ବିକାଶ ନାମରେ ବିନାଶ କରିଣ

           କରେ ପ୍ରକୃତିକୁ ଧ୍ବଂସ ।

        ଅତ୍ୟାଧୁନିକତାକୁ ଦ୍ବାହି ଦେଇ ସେ

          ପରିବେଶ କରେ ନାଶ ।

         ବାୟୁ-ଜଳ-ଭୂମି ହେଲା ପ୍ରଦୂଷଣ

            ଜଙ୍ଗଲ ହୋଇଲା ଶେଷ ।

          ପାହାଡ ଗୁଡିକୁ ବିଷ୍ଫୋରକ ଦ୍ବାରା

             କରଗଲା ସବୁ ଧ୍ବଂସ ।

      

         ରାସ୍ତାଘାଟ-ପକ୍କା ଘରନିର୍ମାଣରେ

            ପରିବେଶ ଧୂସରିତ ।

         କଳକାରଖାନାର ବିଷାକ୍ତ ବାୟୁ

            କରିଦେଲା ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ।

         

       ଦେଶ ଦେଶ ମଧ୍ଯେ ଆଣବିକ ଅସ୍ତ୍ର

         ପରୀକ୍ଷା-ନିରୀକ୍ଷା ହେଲା ।

        ତା'ର କୁପ୍ରଭାବୁ ବିଶ୍ବପରିବେଶ

           ଅନିୟନ୍ତ୍ରିତ ହେଲା ।

       

        ସମୁଦ୍ର ମଧ୍ୟରେ ଯୁଦ୍ଧ ଜାହାଜର

           ହୋଇଲା ଚଳପ୍ରଚଳ ।

        ସମୁଦ୍ର ଜୀବଙ୍କ ସଙ୍କଟ ସହିତ

           ବିଷାକ୍ତ ହୋଇଲା ଜଳ ।

        ଜନସଂଖ୍ୟାର ବିଷ୍ଫୋରଣ ସାଙ୍ଗକୁ

           ଚାଷଜମି ହେଲା ନଷ୍ଟ ।

         ଅମ୍ଳଯାନ କମି ଅଙ୍ଗାରକାମ୍ଳର

           ବୃଦ୍ଧି ହେଲା ବିଶ୍ବତାପ ।

        ବୃକ୍ଷ ଅଭାବରୁ ଅତ୍ଯଧିକ ତାପ

            ସଭିଙ୍କୁ ଅସହ୍ଯ  ହେଲା ।

        ଜଳାଭାବ ସହ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ତାପରେ

           ବିଶ୍ବ ସନ୍ତାପିତ ହେଲା ।

       

        ଯଥା ସମୟରେ ବର୍ଷା ଆଉ ଶୀତ

           ପୃଥିବୀରୁ ଉଭେଇଲା ।

        ଅଦିନରେ ଝଡ-ବାତ୍ଯା ଓ ଭୂକମ୍ପ

           ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ବ୍ୟଥିତ କଲା ।

       ପ୍ରକୃତି ବିଧିକୁ କଲେ ଉଲ୍ଲଘଂନ

         କରେ ସେ ମହାତାଣ୍ଡବ ।

        ଅତିବୃଷ୍ଟି ପୁଣି ଅନାବୃଷ୍ଟି ସହ

          ସୁନାମୀର ପ୍ରାଦୁର୍ଭାବ ।

       ଭାରସାମ୍ଯତାକୁ ହରାଇ ପୃଥିବୀ

         ଅନର୍ଥ ଯେ ଅତିଶୟ ।

       ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ସହ ଦୁର୍ବିପାକ ହୁଏ

        ସୃଷ୍ଟି ଲାଗେ ମହାଭୟ ।

      ପରିବେଶ ଯଦି ହୋଇବ ସୁରକ୍ଷା

          ସୁରକ୍ଷିତ ହେବ ବିଶ୍ବ ।

       ନିରାମୟ ସହ ଖୁସିରେ ଜୀବନ

         ଶାନ୍ତିରେ ନେବେ ନିଶ୍ବାସ ।