ସରଳ ଭାବନା, ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦୂର

ସୃଷ୍ଟି ମଧ୍ଯେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ତ ମାନବ, 

ତାହାର ଗୁଣ ଉତ୍କୃଷ୍ଠ

ଘୃଣା ଭେଦ ଭାବ ଭାବନା ତ 

ଅଟେ ଅତି ନିକୃଷ୍ଟ ।

କେହି ନୁହେଁ ବଡ଼ ଅବା କେହି

ନୁହେଁ ପରା ସାନ

ସୃଷ୍ଟିରେ ମାନବ ଜୀବନ ଅଟେ 

ବହୁ ମୂଲ୍ଯବାନ ।

  

ଆଜି ବଡ ଧନୀ ମାନୀ ଥିବ, 

ତାହା କାଲିକୁ ନଥିବ 

ଛୋଟ ବଡ଼ ଭାବନା ଅନୀତି, ତାକୁ

 କିଆଁ ପ୍ରଶ୍ରୟଦେବ ।

ସଂସାରରୂପୀ ରଙ୍ଗମଞ୍ଚେ, ସରବେ

ଜଣେ ଜଣେ କଳାକାର

ନିଜ ଅଭିନୟ ସାରି ବିଦାୟ ଦିନେ, 

ପ୍ରତୀକ୍ଷା ସମୟର ।

ଏକୁଟିଆ ଶୂନ୍ୟତାରେ ଛାପି ହୋଇ 

ଯାଏ କିଛି ସ୍ମୃତି

ଭୋଗ ହୁଏ ଯନ୍ତ୍ରଣା, ଜର୍ଜରିତ କରି 

ଦିଏ ମଣିଷ ତନୁ ମତି ।

ଜୀଵନରେ ଦେଵାକୁ ହୁଏ ମଣିଷକୁ 

ଅନେକ ପରୀକ୍ଷା

ଵିଫଳରୁ ପାଏ ସେହି ମଣିଷ କେତେ

କେତେ ଶିକ୍ଷା ।

ସହଜ ନୁହେଁ, ସଂସାର ତ କଣ୍ଟକିତ

ଅବା କର୍ଦ୍ଦମାକ୍ତ ପଥ

ହାରଜିତ୍ ଅଛି, ଵାହିବାକୁ ପଡିବ 

ସର୍ବଦା ଏ ଜୀବନ ରଥ ।

ସୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖ, ଫଳ ଭରା ହେଲେ

ଗଛ ଆପେ ନଇଁ ଯାଏ

ସେହିପରି ଗୁଣୀ ଜ୍ଞାନୀ ଭଦ୍ର ମନୁଷ୍ୟ 

ସଦା ନମ୍ର ରହି ଥାଏ ।

 

ବୃକ୍ଷ ଶୁଷ୍କ ହେଲେ ସଳଖ ରୁହନ୍ତି 

ନଅଁନ୍ତିନି କଦାଚନ

ସେଭଳି ମାନବ ମୁର୍ଖତାରେ ଗର୍ବେ 

ଭୁଲି ଯାଏ ଜ୍ଞାନ ।

ଦେଖାଇବା କାହିଁକି ଦମ୍ଭ ଭାବ ତାହାତ 

ଚିରସ୍ଥାୟୀ ନୁହେଁ

ସରଳ ଭାବନା ଭଦ୍ର ଶୃଙ୍ଖଳିତ ସ୍ଵଭାବ

 ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦୂର କରିଥାଏ ।