ସ୍ପର୍ଶ

ସକାଳ ର ସେଇ ପହିଲି କିରଣ

     ବୁଣି ହେଇଯାଏ ଯେବେ,

ତା ମିଠା ସ୍ପର୍ଶ ରେ ଏ ସାରା ପୃଥିବୀ 

    ହସି ଉଠଇ ତେବେ II

ଆକାଶ ର ସେଇ ଭସା ବାଦଲ ଟା

     ବରଷି ଯାଏ ତ ଯେବେ,

ବର୍ଷା ର ସେଇ ସୁମଧୁର ସ୍ପର୍ଶେ

     ଏ ସାରା ପୃଥିବୀ ଭିଜି ଉଠଇ ତେବେ ll

ରାତି ଅନ୍ଧାର ର କଅଁଳ କଢ଼ି ଟେ

      ପ୍ରଭାତ ରେ ଫୁଟେ ଯେବେ,

ତା ମିଠା ବାସ୍ନା ରେ ଏ ସାରା ପୃଥିବୀ

        ମହକି ଉଠଇ ତେବେ II

ଯୌବନ ର ସେ ପ୍ରଥମ ରଙ୍ଗଟା 

     ବୋଳି ହୋଇଯାଏ ଯେବେ, 

ସେ ରଙ୍ଗ ସ୍ପର୍ଶ ରେ ଦେହ ମନ ସବୁ

       ଆନମନା ହୁଏ ତେବେ ll 

ମାତୃତ୍ବ ର ସେଇ ପ୍ରଥମ ସ୍ପର୍ଶ ଟା

      ଅନୁଭବ ହୁଏ ଯେବେ, 

 ଅସରନ୍ତି ଆଶା ହଜାରେ ସପନ 

     ବୁଣି ହୋଇଯାଏ ତେବେ II 

ପ୍ରକୃତି ର ଏଇ ଅପରୂପ ଶୋଭା 

     ହସାଏ ପୃଥିବୀ କୁ 

ତା ମିଠା ସ୍ପର୍ଶ ରେ ବାନ୍ଧିରଖି ଦିଏ 

      ଆମର ଏ ହୃଦୟ କୁ ll