ସ୍ପର୍ଶ

ମାଆର ମମତାର ଛୁଆଁ

ହରିନିଏ ସବୁକଷ୍ଟ

ରୋଗ ହେଉ ଅବା ଶୋକ

ନିମିଷକେ ହୁଏ ଦୂରିଭୂତ

ଜାଗିଉଠେ ତନ୍ତ୍ରେ ତନ୍ତ୍ରେ

ଅଫୁରନ୍ତ ଆନନ୍ଦର ରାହା ।

ଶ୍ରାବଣର ପହିଲି ସ୍ପର୍ଶରେ

ଧରାବକ୍ଷେ ହୁଏ ଅଙ୍କୁରିତ

ଶ୍ୟାମଘନ ପଲ୍ଲବ କଲ୍ଲୋଳ

ବିମୋହିତ କରେ ଜନ ମନ

ବିରସ ଭାବୁକ ମନେ

ଭାବନାକୁ ଜଗାଇ ସଧିରେ ।

ଶିଳ୍ପୀର ନିହାଣ ମୁନ

ଯେବେ ଛୁଏଁ

ଅଲୋଡ଼ା ପଥର ଦେହକୁ

ରୂପ ତା' ବଦଳିଯାଏ

ଇତିହାସ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ

ଅସୁମାରୀ ଗାଥା ତା'ର

ଗଳ୍ପ ହୋଇ ଗାଳ୍ପିକ ମନରେ

ଛନ୍ଦ ହୋଇ କବିର ମାନସେ

ଫୁଟିଉଠେ ହୋଇ ସେ ନିଖୁଣ ।

କୃଷକର ହାତର ସ୍ପର୍ଶରେ

ଟାଙ୍ଗରା ଭୂଇଁ ହସିଉଠେ

ସବୁଜିମା ରୂପ ଧରି

ଜାତି ଜାତି ଫସଲ ସମ୍ଭାରେ

ଖଗ କୀଟେ ରଚନ୍ତି ରାହାସ

ପ୍ରକୃତି ବି ଭୁଲିଯାଏ

ନିଜ ପୂର୍ବ ରୂପ

ଶାନ୍ତି ଖେଳେ ଜନ ମାନସରେ ।