ସପନପୁର ର କଥା

ଓଠ ଖୋଜୁଥାଏ ହସିବାକୁ ଟିକେ ସମୟ

ମନ ଖୋଜୁଥାଏ ମନର ମାନସୀ ଜଣେ ,

ଭାବ ଖୋଜୁଥାଏ ଅହରହ ଏଇ ହୃଦୟ

ସୁଖ ସରାଗରେ ସବୁବେଳେ ପ୍ରୀତି ଟାଣେ ।

ହଜିଲା ଅତୀତ ଖୋଜିଲା ପରିକା ଏଇଠି

ସ୍ମୃତି ଉହାଡରେ କେତେ ଯେ ଭାବନା ମେଳି

ସତେ କି ଲାଗୁଛି ମିଶିଛି ଆକାଶ ମାଟି

ପୁଣି , ଅନାଗତ ଭବିଷ୍ଯର କଥା ଭାଳି

ବାସ୍ନା କି ବିଶ୍ବାସ ଖୋଜା ଏ ମନର ସୁଖେ

ସପନ ନଈର ତୀରେ ତୀରେ ତୁଠ ହସେ ,

ସେ ତୁଠେ ମାନସୀ ପ୍ରତି ସକାଳରେ ଦେଖେ

ହଲିଲା ପାଣିରେ ମୁହଁ , ବା ଚତୁରୀ କି ସେ !

ଆହୁରି ଏ ମନ ଖୋଜେ ସୁଖ ବଇଭବ

ପ୍ରୀତି ପାଇଁ ଲୋଡା ଅହରହ ଯେଉଁ ପଦ ,

ତେଣୁ ଆଶା ଅଛି ଅହରହ ସେଇ ଭାବ

ଏକାକାର ସବୁ ତଥାପି ଏ ହସ କାନ୍ଦ ।

ତେଣୁ , ମିଠା ପ୍ରୀତି ସପନରେ ସଜା

ହୃଦୟେ ଲୁଚାଇ ନେଇ ଯିବି ବହୁ ଦୂରେ

କଥା ମୋର ସବୁ ସ୍ମୃତିରେ ସାଇତା

ପ୍ରୀତିର କାହାଣୀ ଖୋଲି ଦେବି ସେଇ ପୁରେ ।

ଶୁଣିବ ଲୋ ସଖୀ ରାଜା ରାଣୀ ଗପ

ଖୋଲା ଆକାଶରେ ହସୁଥିବେ ଚାନ୍ଦ ତାରା

ଅନୁରାଗେ ସୁନା ଶୁଆ ଶାରୀ ଅନୁରୂପ

ବହୁଥିବ ସେଠି ଝରଣାର ସୁନା ଝରା ।

ଥିବ ଯହିଁ ଖାଲି ସପନ ବନର ଛବି

ସୁନା ହରିଣୀର କସ୍ତୁରୀ କସ୍ତୁରୀ ବାସ

କଳପନା ଆଉ ସପନର ହୋଇ କବି

ଫୁଟାଇବି ନିତି ତୁମ ହୃଦୟରେ ହସ ।

ହସ ଆଉ ସୁଖ ସମାଗମେ ସେଠି ଯେବେ

ପୁଣି ଏକାକାରେ ଲଖିବି ତୁମରି କଥା ,

ମୁଁ ହୋଇଯିବି କବି ଟିଏ

ଆଉ ତୁମେ ହୋଇ ଯିବ କବିତା ।