ସପନ ଶିଢ଼ି

ମାନବ ଜୀବନ ଏକ

ଅନ୍ଧାରୁଆ ଶିଢ଼ି ର ପାହାଚ

ଚଢିବାକୁ ହୁଏ ଅତି ସନ୍ତର୍ପଣେ

ଅକସ୍ମାତ ଖସିଗଲେ ପାଦ

ଲକ୍ଷ୍ୟସ୍ଥଳ ଦୂରେ ବହୁ ଦୂରେ ।

ସ୍ନେହ ପାଲଟିବ ବଜ଼ାରର ପଣ୍ୟ

ପ୍ରେମ ହେବ ତୁଛ ଭୋଗ୍ୟ ବସ୍ତୁ

ମମତା ମାଗିବ ନିଜ ମୂଲ୍ୟ

ସଂସାର ପାଲଟିଯିବ ନିବିଡ଼ ଅରଣ୍ୟ ।

ଭୟଙ୍କର ହିଂସ୍ରଜନ୍ତୁ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ

ଆତ୍ମରକ୍ଷାର ପ୍ରୟାସ ଏକାନ୍ତ ନିଷ୍ଫଳ

ଜୀବନର ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ

ଭରିଯିବ ହତାଶାର ଘନ ଅନ୍ଧକାରେ

ଅଶ୍ଵସ୍ତିର ଦୂରନ୍ତ ରାକ୍ଷସ କରିବ ପାଗଳ ।

ସୁଖ ଆଉ ସମ୍ଭୋଗର ଉଦଗ୍ର ବାସନା

କବଳିତ କରିବ ତୋ ଯାବତ ଚେତନା

ନୀତି ଆଉ ଅନୀତିର ସରହଦ ଡେଇଁ ଯାଇ

ସାଉଁଟିବୁ ବହୁ ଭୋଗ୍ୟ ବସ୍ତୁ

ଯାହା ସବୁ ସୁଖ ରୂପେ ଗଣା ।

ସୁଖର ସେ ଅଳୀକ ମୁହୂର୍ତ୍ତ

ହୋଇଯିବ ଧୀରେ ଅସ୍ତମିତ

ସମ୍ପର୍କର ଡୋରି କାଟିଦେଇ

ନିଜମାନେ ହୋଇଯିବେ ପର

ପଛକୁ ଚାହିଁବୁ ଯେବେ ଫେରି

ଚତୁର୍ଦିଗେ ଘନ ଅନ୍ଧକାର ।

ଜୀବନର ଶିଢ଼ି ଚଢି ଆଗକୁ ଆଗକୁ

ଯିବା ବେଳେ ଚାଁହା ଥରେ ଫେରି,

ସବୁ ଉତ୍ଥାନର ପତନ ନିଶ୍ଚିତ

ଫେରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହେବୁ ଦିନେ

ଶେଷ ହେବ ଯେବେ ତୋର ସପନ ର ଶିଢ଼ି ।।