ସପନ ବଣିକ

ସେଦିନ ଶୟନେ ଦେଖିଲି ସପନେ

ଶ୍ୟାମଳ ସୁନ୍ଦର ମୂର୍ତ୍ତି

ନୀଳ ନବଘନ ମନୋହର ତନୁ

ନୀଳମଣି ଜିଣି କାନ୍ତି

ପୟରେ ପାଦୁକା ନୂପୁର ଶୋଭିତ

ପାଟ ପିତାମ୍ବରୀ ଅଙ୍ଗେ

ଝୀନ ବସନକୁ ରଙ୍ଗ ଉତ୍ତରୀୟ

ଘାଗୁଡି ଯେ କଟୀ ଭାଗେ

ବଳୟ ବାହୁଟି ଝଟକି ଉଠନ୍ତି

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପଇତା ସ୍କନ୍ଧେ

ହୃଦେ ପଡ଼ିଥିଲା ରତ୍ନ ମଣିମାଳା

ଦିବ୍ୟ ପୁଷ୍ପମାଲ୍ୟ ବକ୍ଷେ

 

କଉସ୍ତୁଭ ମଣି ଦିଶେ ଦାଉଦାଉ

ହୃଦୟେ ଶ୍ରୀବତ୍ସ ଚିହ୍ନ

ଦିବ୍ୟ ଅଳଙ୍କାରେ ଭୂଷିତ ଶରୀର

ଦିଶେ କୋଟିସୂର୍ଯ୍ୟ ସମ

କର୍ଣ୍ଣରେ କୁଣ୍ଡଳ ମସ୍ତକେ କିରୀଟ

ହସ୍ତରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ବେଣୁ

ତ୍ରିଭଙ୍ଗି ଠାଣିରେ ଠିଆ ହୋଇଥିଲେ

ପାସୋରି ହେଉନି ମନୁ

ରଙ୍ଗ ଅଧରର ମନ୍ଦମନ୍ଦ ହାସ

ଧନ୍ୟ ସେ ବାଙ୍କ ଚାହାଣି

ନୟନେ ତାଙ୍କର ଚକ୍ଷୁ ମୋ ମିଶିଲା

ହୃଦୟ ହୋଇଲା ହାଣି

ମୟୂର ଚନ୍ଦ୍ରିକା ଶୋଭା ପାଉଥିଲା

ଗଳାରେ କାଇଁଚ ମାଳି

ଲୋଟି ଗଲି ଯାଇ ଚରଣେ ତାଙ୍କର

ଶ୍ରୀ ହସ୍ତେ ଧରିଲେ ତୋଳି

ଚାହିଁ ନ ପାରିଲି ରଙ୍ଗାବଦନକୁ 

ବାକ୍ୟ ନ ସ୍ଫୁରିଲା ମୋର

ଭୁଲି ଯାଇଥିଲି ଲାଜ ଅପମାନ

ନଥିଲା କାହାର ଡର

ଜଡେଇ ଧରିଲି ଶ୍ୟାମଳ କୋମଳ

ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗକୁ ମୋର ହୃଦେ

ସେହି ମନଚୋର ହରିଲେ ଚିତ୍ତ ମୋ

ମଧୁର ପିରତି ଛନ୍ଦେ

କି କହିବି ଆଉ ଯାହା ସେ କରିଲେ

ଲାଜେ ମୁଁ ଯାଉଛି ଜଳି

ରୂପ ତ ମୋହନ କାମରେ ଧୂରିଣ

ମଦନକୁ ଗଲେ ବଳି

ସାରିଦେଇ ମୋର ମାନ ମହତକୁ 

କହିଲେ ମଧୁର ବାଣୀ

ଆସିବି ସଖୀ ମୁଁ ଉଛୁର ହେଉଛି

ଦିଅ ହେ ମୋତେ ମେଲାଣି

ଉତ୍ତରକୁ ମୋର ନ କଲେ ଯେ ଘେନା

ଏଡ଼େ ଅବିବେକି ସେହି

ଚାଲିଗଲେ ସେ ତ ଆସିବି ପୁଣି ମୁଁ

ମଥା ଛୁଇଁ କଥା ଦେଇ

ନିଦ୍ରା ଭାଜିଗଲା ଉଠିଲି ଯେବେ ମୁଁ

ଦେଖିଲି ତାଙ୍କର ଚିହ୍ନ

ରହିଛି ସର୍ବତ୍ର ଶେଯ ଅଙ୍ଗ ଯାକ

କାହିଁ ଗଲେ ପ୍ରାଣଧନ

ଆକୁଳ ଚିତ୍ତରେ କରେ ନିବେଦନ

ବିକଳ ହୁଏ ମୋ ମନ

ଆଉ ଥରେ ଆସ ହୃଦୟ ଦେବତା

କର ବାରେ ଆଲିଙ୍ଗନ

ସେହିଦିନୁ ସଖୀ ତାଙ୍କ ବାଟ ଦେଖି

ରାତି ମୋ ଯାଉଛି ପାହି

ତନୁ ମନ ଆତ୍ମା ଦେଇଛି ସମର୍ପି

ରହିଛି ତାହାଙ୍କୁ ଚାହିଁ

ଆସିଲେ ଏଥର ଛାଡିବିନି ଆଉ

ଗଣ୍ଠି ପକାଇ ରଖିବି

ମୋହିତ ନ ହେବି ତାଙ୍କର ବଚନେ

ମନ କଥାକୁ କହିବି

ଚରଣେ ଶରଣ ଦିଅ ହେ ଗୋସେଇଁ

ମୁଁ ତ ଅଟେ ତୁମ୍ଭ ଦାସୀ

ପାରୁନାହିଁ ସହି ବିରହ ବେଦନା

ଆହେ ନୀଳାଚଳବାସୀ