ସଞ୍ଜ ନଇଁଗଲା ପରେ

ସଞ୍ଜ ନଇଁଗଲା ପରେ ପରେ

ଅନ୍ଧାରର ବୁକୁ ଚିରି

ଆକାଶରେ ଜହ୍ନ ଉଏଁ

ତାରା ଫୁଲ ଫୁଟେ,

ସମୁଦ୍ରର ନୀଳ ଜଳରାଶିରେ

ଜୁଆର ଉକୁଟେ ।

ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ବିଛୁରିତ ରାତ୍ରିର

ନିର୍ଜନତା ଫେଇ

ଗହନ ବନରୁ ଶୁଭେ

ବାଘର ହେଣ୍ଟାଳ

ତା' ସାଥିରେ କଢ଼ି ସବୁ

ଧିରେ ଧିରେ ପାଲଟନ୍ତି ଫୁଲ ।

ଫୁଲର ମହକ ଯେବେ

ଭାସି ଆସେ ଏକାନ୍ତରେ

ଉଆସର ଚଉହଦୀ ଡେଇଁ

ଛୁଇଁଯାଏ ପ୍ରେୟସୀର ରକ୍ତିମ ଅଧର

ଘାରିହୁଏ କାମନାର ନିଶା,

ଆଖି ଖୋଲିଲା ବେଳକୁ

ନା"ଥାଏ ଜହ୍ନ, ନା"ଥାଏ ତାରା

ଆକାଶ ଟା' ଦିଶୁଥାଏ ଫର୍ଚ୍ଚା ।