ସଂସାର,ସତ୍ଯ ନା ମିଥ୍ଯା

ସଂସାରଟା ମାୟାର ଭେଳିକି

ଯେଉଁଠି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ଯର ହାଟ ବସେ

କେତେ କିଣା ଆଉ ବିକା

ଦେବା ଆଉ ନେବା ଚାଲେ ଦିନରାତି।

କିଏ କିଣି ନାହିଁ କୁହ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ଚିଜ

ଭଲକୁ ହାତେଇବା ନିଶା

ଭଲରେ ନ ହେଲେ ମନ୍ଦରେ

ସତ୍ଯରେ ନ ହେଲେ ମିଥ୍ଯାରେ

କଳେବଳେ କୌଶଳେ,ନୁହେଁ?

ଏଠି ଚାଲେ ଧର୍ଷଣ,ଶୋଷଣ,ହତ୍ଯା ଆଉ ଲୁଣ୍ଠନ 

ସତ୍ଯର ନୀରବତାରେ ମିଥ୍ଯାର ରାଜୁତି

ମିଥ୍ଯା ହସୁଥାଏ ହାତେଇ ସବୁକୁ

ନିଶେ ତେଲ ଦେଇ ମୋଡେ଼ ଗର୍ବ ଓ ଦମ୍ଭରେ।

ସାରା ନାଟକର ଦୃଶ୍ଯଟା 

କେବଳ ହିଁ ତାର।

ତାର କାୟା ବିସ୍ତାରିତ

କେବଳ ଲମ୍ବା ହାତ ନୁହେଁ

ଚେର ବି ଯୋଜନ ଯୋଜନ

ତାକୁ ସହଯୋଗ ଏ ଯୁଗର ଯେତେକ ରାବଣ,

ମହିଷାସୁର ଓ କଂସ।

ଯେବେ ମିଥ୍ଯାର ରାଜୁତିରେ ସଂସାର

ରସା ତଳକୁ ଯାଏ

ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଇଛାରେ ଇଛାରେ

କାନ୍ଦୁଥିବା ସତ୍ଯର ହିଁ ଜୟଲାଭ।

ବିଚରା !

ମିଥ୍ଯାର ଯବନିକା ପଡି଼ଯାଏ

ଗୋଡେ଼ଇ ଗୋଡେ଼ଇ ହଣାଖାଇ ମୃତ୍ଯୁର ଦ୍ବାରରେ 

ଅଥଚ ସତ୍ଯ କାନ୍ଦିକାନ୍ଦି ମରୁଥିଲେ ବି

କ୍ଷଣକେ ହେଉ ପଛେ 

ଖେଳିଯାଏ ମୁଖରେ ଚିମୁଟେ ହସ।

ହେ ସଂସାରର ସୌଦାଗରମାନେ

କାହାକୁ ଆପଣେଇବ ଏବେ ତ ନିଜର ହାତରେ ସବୁ

ନିତି ହସିହସି ମରିବା ଠିକ୍ 

ନା ନିତି କାନ୍ଦିକାନ୍ଦି ଶେଷରେ ଜିତିବା ଠିକ୍।

ସିଦ୍ଧାନ୍ତ ଆପଣଙ୍କର 

ଏ ସଂସାର,ସତ୍ଯ ଓ ମିଥ୍ଯାର ହାଟରେ।