ସଂପର୍କ ହୁଏ ନାହିଁ ଅନ୍ତ

ଠିକ୍ ମେଘମାଳା ପରି

ମନର ଆକାଶରେ

ସ୍ମୃତି ସବୁ

ବିସ୍ତାରିତ ହେଉଥାନ୍ତି

ଆଙ୍କୁଥାନ୍ତି ଛବିଳ ସୁନ୍ଦର

ଚିତ୍ର ଆବେଗର ।

ପୁଣି କେବେ ଦେଖୁଥାଏ

ଝର୍କାର ଆରପାଖେ

ସ୍ମୃତି ସବୁ

ବର୍ଷା ହୋଇ ଝରିପଡେ

ଟପ୍ ଟାପ୍ ସୁର ତୋଳି

ଗୀତିମୟତାରେ ବିଭୋର ହୂଏ

ମୋର ଆଦ୍ର କଣ୍ଠସ୍ବର ।

ମେଘ ସହ ସ୍ମୃତି ଆସେ

ତା'ର ଶୀତଳ ଛୁଆଁରେ

ବର୍ଷା ପୁଣି

ଲୁହ ହୋଇ ଝରିପଡେ

ସିକ୍ତ କରେ ଦୁଇ ଆଖି କୋଣ

ଯୋଡିଦିଏ ଅସରନ୍ତି

ସ୍ମୃତି ଫର୍ଦ୍ଦ ତାର ।

ବର୍ଷା ସହ ସ୍ମୃତିର ସଂପର୍କ

ଖୁବ୍ ନିବିଡ଼

ଅନ୍ଯନ୍ଯ, ଅନାବିଳ,

ବର୍ଷା ପୁଣି ଦିଏ ତାକୁ ପ୍ରାଣ

ମେଘ ସହ ସ୍ମୃତି ତୋଳେ

ମିଛି ମିଛି ଘର ।

ଆଶାଢର ପହିଲି ବର୍ଷାର ଛିଟା

ସତେ କେତେ ମିଠା

ଆକଣ୍ଠ ମୁଁ ପିଇଯାଏ

ସେଇ ବାସ୍ନା, ସେଇ ବର୍ଷା

ଚାତକୀ ମୁଁ

ପାଗଳ ମତେ କରେ

ତାକୁ ପାଇବାର ମୋହ

ବାସ୍ନା ପୁଣି ତା ଭିଜା ମାଟିର ।

ନିରୋଳାରେ ବର୍ଷା ସହ

ସ୍ମୃତି ବାଣ୍ଟିବାକୁ

ଖୁବ୍ ଭଲଲାଗେ

ସିଏ ହିଁ ତ

ପ୍ରକୃତ ସାଥିଟିଏ,

ତା'ର ସ୍ନିଗ୍ଧ ଜଳବିନ୍ଦୁ

ଧୋଇଦିଏ ସବୁତକ

ଲୁହ ସତେ ମୋର ।

ଦୂର ପରବତ ସୁନ୍ଦର ପରି

ମେଘ ଖୁବ୍ ମନଲୋଭା

ତା'ସହ ସ୍ମୃତି ଟିକେ ଖେଳିଦେଲେ

ଲୁଚକାଳି ଖେଳ

ସେ ହେଇଯାଏ ଆହୁରି ଜୀବନ୍ତ

ମେଘ ପୁଣି ଦୂରରୁ

ଢାଙ୍କିଦିଏ ପଣତ ସ୍ମୃତିର ।

ମେଘ, ବର୍ଷା, ସ୍ମୃତି

ଅନନ୍ଯ, ଅପରୂପ, ଅନୁପମ

ଭରୁଥାନ୍ତି ଜୀବନର ରଙ୍ଗ

ତୋଳୁଥାନ୍ତି ଜିଇଁବାର

ଯେତେ ସବୁ ଛନ୍ଦ,

ଅନ୍ତ ହୁଏନାହିଁ ସଂପର୍କ

କେବେ ବି ତାଙ୍କର ।।