ସନ୍ଧ୍ଯା

ରଜନୀ ପୂର୍ବରୁ   ଦିବସର ଅନ୍ତେ 

   ସନ୍ଧ୍ଯା ହୁଅଇ ଆଗତ

ସାରା ବଗିଚାକୁ   ଫୁଲତୋଡ଼ା କରି

   ଧରଣୀ କରେ ସ୍ବାଗତ ।

ଆକାଶ ଚାନ୍ଦୁଆ   ବକ୍ଷରେ ରହିଛି

   ଚାନ୍ଦ ତାରକାର ମେଳ

ପଶ୍ଚିମ ଆକାଶେ   ସ୍ବର୍ଣ ପ୍ରଭା ଦେଇ

   ତପନ ସାରଇ ଖେଳ ।

ଗ୍ରୀଷମ ଉତ୍ତାପ   ବଢ଼ିଯିବା ଦେଖି

   ସମୀର ଆସିଲା ଧାଇଁ

ତମସା ବିଛାଏ   ସୁକୋମଳ ଶେଯ

   ସନ୍ଧ୍ଯାର ଶୟନ ପାଇଁ ।

ମେଘ ଦେଲେ ବାରି   ସ୍ନାନ କରି ସନ୍ଧ୍ଯା

   ପିନ୍ଧେ କଳା ପାଟ ଶାଢ଼ୀ

ଅନ୍ଧାର ଆସିଲେ   ବିଳମ୍ବ ନ କରି

   ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଯାଏ ଛାଡ଼ି ।

ସେନେହେ ଶରତ ସନ୍ଧ୍ଯାକୁ କୁହଇ

   ଭଲ ପାଉଅଛି କେତେ

ସାଥୀ ହୋଇ ଆମେ   ରହିଥିବା ସତେ

   ଛାଡ଼ିଯିବୁ ନାହିଁ ମୋତେ ।

ହେମନ୍ତ ଭାବଇ   ଶରତ ସନ୍ଧ୍ଯାକୁ 

   ନ ଛାଡ଼ଇ କାହିଁପାଇଁ

ବିଳମ୍ବ ତାହାକୁ   ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଲାଣି

  ସେ ନିଜେ ଯିବକି ଧାଇଁ ।

ଆସ ସନ୍ଧ୍ଯା ଆଉ   ଅଟକି ଯାଅନା

   ହେଲାଣି ବହୁତ ଡେରି

ତମରି ପଥକୁ   ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରିଛି 

   ନେଇଯିବି ହାତ ଧରି ।

ଶୀତ ଋତୁ ଆସି   ପହଞ୍ଚିବା କ୍ଷଣି 

   ସନ୍ଧ୍ଯା ଲାଜ କରୁଥିଲା

ଲାଜ ମୁହଁ ଦେଖି   ରୂପେଲି କୁହୁଡ଼ି

   ଦେହ ତା ଲୁଚାଇ ଦେଲା ।

ଏହିତ ବସନ୍ତ ଋତୁ ରାଜ ଦେଖି

   ଇର୍ଷାରେ ଯାଉଛି ଜଳି

ସନ୍ଧ୍ଯାକୁ ନିଜେ ସେ   ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରିଛି

   ଆସୁଛି ତାହାର ପାଳି ।

ତରୁଣ ତରୁଣୀ   ଭ୍ରମଣ କରନ୍ତି

   ପରସ୍ପର ହାତ ଧରି 

ପ୍ରେମିକ ଚାହିଁଛି   ପ୍ରେମିକାକୁ ତାର

  ସନ୍ଧ୍ଯାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରି ।

ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖେ   ସନ୍ଧ୍ଯା ଆସିଯାଏ

    ସୁନ୍ଦର ରୂପ ସଜାଡ଼ି

କାହାପାଖେ କିନ୍ତୁ   ଅଟକି ରହେନା

   ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଯାଏ ଛାଡ଼ି ।

ପଥ ବହୁଦୂର   ଅତିକ୍ରାନ୍ତ କରି

   ସନ୍ଧ୍ଯା ଆସିଛି ଫେରି

ରମଣୀୟ ଦୃଶ୍ଯ   ଉପଭୋଗ ପାଇଁ

   କରିବାନି ଆଉ ଡେରି ।