ସମ୍ଭାବନାର ସ୍ୱର

ଆଧୁନିକତା ର ଦ୍ୱାହି ଦେଇ

ତୀବ୍ର ଗତିରେ ମଣିଷ ଛୁଟି ଚାଲିଛି ଆଜି

ଆଲୋକିତ ଅନ୍ଧାର ଆଡ଼କୁ, 

ଯେଉଁଠି ଦ୍ରୃଷ୍ଟିଶକ୍ତି ଲୋପପାଏ ସହସ୍ରାଂଶୁର ପ୍ରଚଣ୍ଡ ତେଜରେ।

ଯେଉଁଠି ନାହିଁ ବିଶ୍ୱାସ ର ପୀୟୁଷ,

ଯେଉଁଠି ନାହିଁ ବି ଆହ୍ଲାଦର ଆଶ୍ଲେଷ।।

ଅବିଶ୍ୱାସ ର ଜୁଆର ରେ

ବିଲୁପ୍ତ ଏବେ ଈଶ୍ୱରବାଦର ଅସ୍ତିତ୍ବ।

ଆରୋହଣ ର ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଶିଖର ରେ

ପାଦ ଥାପିବା ପରେ, ଯଦିଓ ଗତିଶୀଳତା ପାଇଁ 

ଅବତରଣ ହିଁ ଏକମାତ୍ର ପନ୍ଥା, ତଥାପି

ଉଦ୍ଭାବନ ଓ ଆବିଷ୍କାର ର ଅନ୍ତିମ ପର୍ଯ୍ୟାୟର

ପରବର୍ତ୍ତୀ ମୂହୁର୍ତ୍ତ ଗୁଡିକ ରେ 

କେବଳ କ'ଣ ପ୍ରଳୟ ଓ ଧ୍ବଂସ ହିଁ ଅନିବାର୍ଯ୍ୟ ?

ଆକାଶର ସର୍ବୋଚ୍ଚ ପାହାଚ କୁ ଅତିକ୍ରମ କଲାପରେ

ମହାକାଶ ର ସ୍ନିଗ୍ଧତାକୁ ଆକଣ୍ଠ ପାନ କରି ନେବାର 

ଆତ୍ମ ପ୍ରସାଦ କ'ଣ କମ୍ କି!

ମଣିଷ ସମାଜ ପାଇଁ ୟେ କ'ଣ ନୁହେଁ ଏକ ସମ୍ଭାବନା ର ସ୍ୱର ?