ସଳିଳବିନ୍ଦୁ

ମୃଦୁ ପବନେ ଝୁଲେ ସରସୀନୀର

ସରସୀନୀର ପରେ ପଦ୍ମପତର

ସେ ପଦ୍ମପତରରେ ତୁ ଢଳଢଳ

ସଳିଳବିନ୍ଦୁ ଦିଶୁ ସ୍ଵଚ୍ଛ ନିର୍ମଳ। 

ନଭେ ଶୋଭିତ ଯେହ୍ନେ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଇନ୍ଦୁ

ବାରିଜପତ୍ରେ ଶୋଭା ତୁ ଜଳବିନ୍ଦୁ। 

ରବିକର ପଡ଼ି ତୋ ହୃଦ-ମୁକୁରେ

ପ୍ରକାଶେ କି ସୁନ୍ଦର ବର୍ଣ୍ଣବିଭାରେ। 

ସ୍ଵଚ୍ଛ ଓ ନିରିମଳ ତୋର ହୃଦୟ

ନିଷ୍ପାପ ଓ ସରଳ ଶିଶୁ ପରାୟ। 

ଅମ୍ବୁଜପତ୍ରେ ରହି ନୋହୁ ତୁ ଲିପ୍ତ

ଭକ୍ତଜନ ସଂସାରେ ଯେହ୍ନେ ନିର୍ଲିପ୍ତ। 

ଏ ବିଶାଳ ସଂସାରେ ନର ପରାୟେ

ଅନନ୍ତ କାଳବକ୍ଷେ ତୁ ବିନ୍ଦୁଟିଏ। 

କାଳ-ବାତ ଆଘାତେ ମଣିଷ ପ୍ରାୟ

ଜଣାନାହିଁ କେବେ ତୁ ହେବୁ ବିଲୟ। 

ଯେଣୁ ତୋ ଏ ଶରୀର କ୍ଷଣ ଭଙ୍ଗୁର

ଜାଣି ଏକଥା ନାହିଁ ଗରବ ତୋର। 

ଜ୍ଞାନୀଜନ ପ୍ରାୟେ ତୋ ନିର୍ଲିପ୍ତ ମନ

ତେଣୁକି ଆନନ୍ଦରେ କାଟୁଛୁ ଦିନ ?

କିନ୍ତୁ ହାୟ ! ଏ ନର ଏହା ନ ଜାଣି

ଅନିତ୍ୟ ଶରୀରକୁ ନିତ୍ୟ ସେ ମଣି। 

ଗରବେ ଏ ଧରାକୁ ସରା ମଣଇ

ବିଷୟେ ଲିପ୍ତ ହୋଇ ଦୁଃଖ ଭୋଗଇ।  

ଆସକ୍ତି ଦୁଃଖ ହେତୁ ଏହା ନଜାଣି

ଏ ଭବେ ଦୁଃଖେ ବୃଥା ମରଇ ପ୍ରାଣୀ। 

ଆସକ୍ତି-ବୀଜ ସଦା କରି ବପନ

ବାଳୁଙ୍ଗା ବୁଣିଲେ କି ଫଳିବ ଧାନ ?

ହେ ସଲିଳବିନ୍ଦୁ ! ତୋ ପରାୟେ ନର

ବୁଝନ୍ତା ଯେବେ ଦେହ କ୍ଷଣଭଙ୍ଗୁର। 

ତୋହ ପରି ନିର୍ଲିପ୍ତ ହୋଇ ରହନ୍ତା

କେତେ ସୁଖେ ଭବେ ତା ଦିନ ଯାଆନ୍ତା !