ସକାଳର ଅପେକ୍ଷା

ବୟସ ଜମା ବେଶି ନୁହେଁ,

ପିଲେ କିନ୍ତୁ ବଡ ହେଲେଣି

ନା ଅଛି ମନର ପ୍ରଗଳ୍ଭତା

ନା ଅଛି ତାରାଫୁଲର ଜିଜ୍ଞାସା ।

ବୟସ ଯେବେ ଛଅ କି ସାତ ଥିଲା

କେତେ ସହଜରେ ପିଲେ

ସବୁ ବୁଝି ଯାଉଥିଲେ ।

କେଇପଦ କୃତ୍ରିମ କାହାଣୀ

ଅବା ଧୋରେ ବାୟା ଧୋ ଗୀତରେ

ସେମାନଙ୍କ ବ୍ୟଗ୍ର ସରଳତା

ଦୂରେଇ ଦେଉଥିଲା

ସନ୍ଦେହର ଆବରଣକୁ ।

ସ୍ବଚ୍ଛ ମୁହଁ

ନିର୍ମଳ ହସ

ସ୍ନେହଫୁଲ ମହକରେ

ସୁରଭିତ ହେଉଥିଲା

ଘର ଅଗଣା ।

ମା"ର କୋଳ ଥିଲା

ବିଶ୍ବସ୍ତ ପୃଥିବୀ ।

ବାପା ଥିଲେ ଏକ ମାତ୍ର

ସଫଳତାର ଆତ୍ମ ପ୍ରତ୍ୟୟ।

ଦୁଃଖରେ ସୁଖରେ

ସ୍ନେହ ରେ ପ୍ରେମରେ

ବିପଦରେ ସମ୍ପଦରେ ,

ସ୍ବାର୍ଥରତାର ବନ୍ଧନରୁ

ନିଜକୁ ମୁକୁଳେଇ,

ଛାଇ ଭଳି ପାଶେ ରହି

କେତେ ପ୍ରଣତି ବାଢିଛି

ତା ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ।

ସମୟ ବିତିଛି ,

ହାତମୁଠାରୁ

ବହୁତ କିଛି ହୁଗୁଳିଛି,

ପିଲେ କିନ୍ତୁ ହେଲେଣି ସ୍ବୟଂସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ,

ହାତଧରି ଚାଲୁଥିବା

କଅଁଳା ପିଲା ନୁହଁନ୍ତି ସେମାନେ ।

ସମସ୍ତଙ୍କ ଅଜାଣତରେ

ଛଳନା ପ୍ରତାରଣା

ଅହଙ୍କାର ପ୍ରବଞ୍ଚନା

ବସା ବାନ୍ଧିଲାଣି କେବେଠୁଁ ।

ଦିଅଁ ଗଢିବା ଲାଗି

ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖୁଥିବା ମଣିଷ ର

ବିଶ୍ବାସ ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଛି,

ବହୁ ପ୍ରତିବାଦରେ

କେତେ ଆଘାତ ଖାଇଛି ,

ପ୍ରତି ବିରୋଧାଦ୍ଭାସରେ

ଯୁଦ୍ଧଂ ଦେହି ଡାକରାକୁ

ସାମ୍ନା କରିଛି ।

ରୂପ ଗୁଣ

ଚାଲି ଚଳଣ

ସବୁ ଅସହ୍ୟ ହେଉଛି ,

ସେମାନଙ୍କ ଶବ୍ଦ ବାଣ

କେତେବାର କ୍ଷତାକ୍ତ କରିଛି ,

ସବୁ ସରଳ ଜଟିଳ ଲାଗୁଛି

ସ୍ବଚ୍ଛ ଆକାଶରେ ଝଡ ଉଠୁଛି

ପୂର୍ଣ୍ଣିମାର ଚାନ୍ଦକୁ କାଳ ଗ୍ରାସୁଛି

ଅସହାୟ ମଣିଷ ଟି

ଅନ୍ଧକାରର ଛାତିଚିରି

ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟକୁ ଅପେକ୍ଷା ରଖିଛି ।

----------------