ଶୂନ୍ୟ

ସ୍ୱାର୍ଥର ସନ୍ଧିରେ ବନ୍ଧା ମୋର ମିତ୍ରତା

ଅନ୍ଧପୁଟୁଳିରେ ବନ୍ଧା ବି ମୋର ଶଠତା

ଏଇ ଯେମିତି

ତୋ ଆଖିର ଲୁକ୍କାୟିତ ସ୍ୱପ୍ନ

ଫେରିଚାହେଁ ଆଉକାର ଚଲାବାଟ

ପରିଧିର ସେପାରିରେ ଘରକରେ

ସେହି ନଣ୍ଡା ବରଗଛ ତଳେ

ବହଳ ବହଳ ଓହଳର ହାତ

ଶୁଖି ଥୁଣ୍ଟା ପଡିଥାଏ ସେହିପରି

ଯେପରି

ପିଶାଚୁଣି ଚାହିଁଲା ପରି ମାଟିକି

ଆକ୍ତାମାକ୍ତା ଜିଭ ତାର

ଖଟାମିଠା ବାରିଲା ବେଳକୁ

ହାରି ସାରିଥାଏ ଜୀବନର ଖେଳ

ସ୍ୱାର୍ଥ ସର୍ବସ୍ୱ ଜୀବନର ଚଲାପଥ

ଅଟକି ସାରିଥାଏ ବୁଝିଲା ବେଳକୁ

ଶଠତାର ମିତ୍ରତା ଆବୋରି ଥାଏ

ଜହ୍ନି ମୂଳରୁ ଜହ୍ନ ଯାଏ

ଶୂନ୍ୟରୁ ସୁନ ଫେଡାହେଲା ପରେ

ଖାଲି ରହିଯାଏ ଶୂନ୍ୟ ଶୂନ୍ୟ

ଆଉ ଶୂନ୍ୟ

ହଁ କେବଳ ହିଁ ଶୂନ୍ୟ....

ପ୍ରତାପ ନାୟକ

,,,,,,,,,, ୭୦୦୮୦୫୪୨୮୨