ଶୁଭାଶିଷ

ଉଦିତ ସୂର୍ଯ୍ୟକୁ ତର୍ପଣ କରି ମୁଁ

  ଭିଜୁଅଛି ଆଖି ନୀରେ  

ତୋ ସତ୍ୟ ପ୍ରଦୀପ ତୋ ଜୀବନ ପଥେ

  ଜଳିଉଠୁ ଗାରିମାରେ ।

ମନରୁ ତୋହର ସନ୍ତାପ ଲିଭୁନି

  ସକଳ ଯାତନା ସହି  

ତୋ ଭାଗ୍ୟ ପଥରେ ଦୁଃଖ ଝଞ୍ଜା ଝଡ଼

  ଆସିଯାଏ ରହିରହି ।

ସୁସ୍ଥ ମନରେ ତୁ ଏକାଗ୍ରତା କଲେ

  ଅନ୍ଧାର ବି ଯିବ ହୁଡ଼ି  

ଅମୃତର ପଥ  ବାଟ କଢ଼େଇବ

  ଘେନି ନୂଆ ଆଶାବାଡ଼ି ।

ତୋ ଚଲା ପଥରେ କେବଳ ଅମୃତ

  ସଭିଙ୍କୁ ଦେଇଛୁ ବାଢ଼ି  

ଅଭିମନ୍ୟୁ ପରି ରଣ ଝଙ୍କାରରେ

  ଆଗକୁ ଯାଇଛୁ ମାଡ଼ି ।

ସାଗର ପରି ତୋ ବିଶାଳ ହୃଦୟ

  ଅଶାନ୍ତ କେବେ ନୋହିବୁ  

ଆଶା ନିରାଶାର ଦୋଛକି ପଥରେ

  ଲକ୍ଷ୍ୟପଥ ଜିତିଯିବୁ ।

ମାତା ଆଶୀର୍ବାଦ ଅନ୍ୟଥା ନୋହିବ

  ଆଲୋକକୁ ବାଣ୍ଟୁଥିବୁ  

କର୍ମ ସର୍ବୋତ୍କୃଷ୍ଟ ସାଧନା ବଳରେ

  ସୌଭାଗ୍ୟକୁ ପ୍ରାପ୍ତି ହେବୁ ।

ସତ୍ୟ ଓ ସୁନ୍ଦର ତୋର ଓଠ ଧାରେ

   ହସିବି ଉଠିବ ଧରା  

ତୋର ଅଭିଳାଷ ନିଶ୍ଚେ ପୁରା ହେବ

   ମାତା ଆଶୀର୍ବାଦେ ପରା ।

ଅରକ୍ଷ ରକ୍ଷଣୀ ମାଆ ଗୋ ଜନନୀ  

  ମାତାର ମାନ ରଖିବ  

ବାଧା ବିଘ୍ନ ପଥ ପରିଷ୍କାର କରି

  ଶୁଭାଶିଷ ଦେଉଥିବ ।