ଶରତର କାଶତଣ୍ଡୀ

ଧରଣୀ ରାଣୀର ସବୁଜିମା ରାଜି

ବିଦ୍ରୁପ କରଇ ଚାହିଁ ।

ଏକରଙ୍ଗୀ ବସ୍ତ୍ରେ ବସ୍ତ୍ରାବୃତା ମୁହିଁ

ମୋଠାରୁ ସୁନ୍ଦରୀ ନାହିଁ ।।

କାଶତଣ୍ଡୀ କାହିଁ ଚାହିଁଛୁ ମୋଆଡେ

ଶୁଭ୍ର ଶ୍ମଶ୍ରୁ ବୃଦ୍ଧ ବେଶେ ।

ଭୀତତ୍ରସ୍ତ ହୁଏ ତୋର ଚାହାଣୀରେ

ଦିଶୁ କାମୁକ ଆବେଶେ ।।

କାଶତଣ୍ଡୀ ଧୀର ଗଳାରେ କହଇ

ମୋପାଇଁ ଦିଶୁ ସୁନ୍ଦର ।

ବୃଦ୍ଧ ନଥିଲେ କି ତରୁଣ ସୁନ୍ଦର

ହୋଇଥାନ୍ତା ଏ ଧରାର ।।

ବିଲହୁଡା ପଠା ଗୋଚର ଆଦିରେ

ଜନ୍ମେ ମୁହିଁ ଧରଣୀରେ ।

ମୋର ଶୋଭାରାଜି ବିସ୍ମୃତ କରଇ

କବିଜନଙ୍କୁ ମହୀରେ ।।

ସେଥିପାଇଁ ପରା ମଧୁସୂଦନାଦି

ବହୁ କବି କବିତାରେ ।

ମୋର ଶୋଭାରାଜି ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଲେ

ତାଙ୍କ ଲେଖନୀ ମୂନରେ ।।

ଶରତଟା ଆସେ ସରାଗ ମନରେ

ମୋତେ ପାଇବାକୁ କୋଳେ ।

ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଜହ୍ନର ଧବଳ କିରଣ

ହାରେ ମୋର ରଙ୍ଗ ଖେଳେ ।।

ସମୀର ମୋସାଥେ ଖେଳେ କେତେରଙ୍ଗେ

ମୃଦୁ ଚୁମ୍ବନ ସେ ଦିଏ ।

ତାର ଚୁମ୍ବନରେ ଶିହରଣେ ମୁହିଁ

ସରମରେ ନଇଁଯାଏ ।।

ସମୀର ମୋସାଥେ ରୁଷିଯାଏ ଯଦି

ମସ୍ତକ ମୁଁ ଟେକିଚାହେଁ ।

ଦେଖେ ଆକାଶର ଧଳା ବାଦଲଟା

ମୋ ରଙ୍ଗେ ଖତେଇ ହୁଏ ।।

ମୋର ଆଗମନେ ଶରତର କୋଳ

ଶୋଭାରେ ବର୍ଦ୍ଧିତ ହୁଏ ।

ଧରାବକ୍ଷେ ମାତୃଶକ୍ତି ଆବାହନ

ପାଇଁ ମୁଁ ସୂଚନା ଦିଏ ।।

ସହାୟତା ବିନା ମୋ ଶୋଭାରାଜିରେ

ଜନମନ ମୁହିଁ ମୋହେ ।

ନିଷ୍କାମ ଜନମ ମୋହର ଅଟଇ

ପରପାଇଁ ଜନ୍ମିଥାଏ ।।