ଶରଣ ନେଇଛି ପାଦ ତଳେ

ଦୁଃଖ ବିନାଶନ ନୁହେଁ କି କାରଣ

କାରଣ କି ଖୋଜ ମହୀତଳେ

ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରଣ ବୋଲି ତୋ ଶରଣ

ଶରଣ ନେଇଛି ପାଦ ତଳେ ।

ତାରିଛ ସତ୍ୟରେ ମାରିଛ ତ୍ରେତାରେ

କେତେ ଲୀଳା କଲ ଦ୍ଵାପରରେ

ଶରଣ ରକ୍ଷକ ପାପ ବିଦାରକ

ନେତ ଉଡେ ତୁମ ଫର ଫରେ ।

ତୁମେ ଦାରୁଭୁତ ଜଗତ ବିଖ୍ୟାତ

ଜଗନ୍ନାଥ ନାମ ବୋହି ଧରେ

ଜଗତେ କରୁଣା ନୁହେଁ କି ପାଉଣା

ପାଇବାକୁ ଆମ ଜ୍ଞାନ ନେତ୍ରେ ।

ଅନାଥର ନାଥ ଆହେ ଜଗନ୍ନାଥ

ବସିଛ କାହିଁକି ନୀଳାଚଳେ

ଆସିବ ନାହିଁ କି ଲୀଳା ଖେଳା ପାଇଁ

ଦାରୁ ସମ ହେଲ ଦୁଃଖ ବେଳେ ।

ଜଗତ ତୁମର ଦାରୁଣ ଦୁଃଖରେ

ରହିଛ ବସି ବଡ ଦେଉଳେ

କି ହେଲା ତୁମର ହେଉଛ ନିଥର

ନିଦାନ କି ନାହିଁ ଏ ଶୟଳେ ।

ଗଜ କୁହାଟକୁ କୃଷ୍ଣା ନିବେଦନ

କରି ନାହଁ କେବେ ଅବହେଳେ

କିସ୍କିନ୍ଧ୍ୟାରେ ବାଳି ଲଙ୍କାରେ ରାବଣ

ଜଗତ ଉଦ୍ଧାର ତୋର ବେଳେ ।

କହ କଳିଯୁଗେ ଆସିବ କି ପ୍ରଭୁ

ଜଗତ ଦେଖିବ କେତେ ତଳେ

ଯୁଗର ସଂଭାରେ ବିଭବ ବିସ୍ତାରେ

ସତ୍ୟ ଲୁଚିଯାଏ ରସାତଳେ ।

ପ୍ରଶାନ୍ତ କୁମାର ହୋତା