ଶୃଙ୍ଖଳା

ଶୃଙ୍ଖଳାକୁ ଫିଙ୍ଗିଦେଲି ବୋଲି ତ

ଦୁଃଖ ପାଉଅଛି।

ଦିନେ ବୁଝିଲିନି ଶୃଙ୍ଖଳା ଶଦ୍ଦର ସାରାଂଶ

ଯିଏ ସଂସାରରେ ଝଲମଲ 

ଆକାଶର ସୂର୍ଯ୍ଯ,ଚନ୍ଦ୍ର ଓ ପବନ ସଦୃଶ।

ଶୈଶବରେ ପଢି଼ଲିନି ପାଠ 

ଅଳ୍ପ ବୟସରୁ ସଂସାରର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ଯ ରଙ୍ଗିଲା ଦିଶିଲା

ଭୁଲିଗଲି ନିଜକୁ ଯେମିତି ଭୁଲେ ଦେହକୁ ଆତ୍ମା

ସକାଳ ଭୁଲେ ସଞ୍ଜକୁ।

ଦିନେ ସୁକର୍ମ କରିବାର ଥିଲା

ଭବିଷ୍ଯତ ଗଢି଼ ମରିକି ଅମର ହେବାକୁ।

ଯେମିତି ଅର୍ଜିଥିବା ଧନକୁ 

ଚୋର କି ଖଣ୍ଟର

ହସ୍ତଗତ କେବେ ବି 

ହୋଇ ନ ଥାନ୍ତା ଜୀବନରେ।

ମୁଁ ଭୁଲିଗଲି ଶୈଶବର କର୍ମ

ଫଳତଃ

ଖରା,ବର୍ଷା ଓ ଶୀତରେ

ପଥର ବାଡ଼ଉଛି 

କର୍ମ ନ କରିବି ତ ଖାଡା଼ ଉପବାସ।

ଯୁବକ ନ ହେଉଣୁ

ଝିଙ୍କି ଆଣିଲି ସେ ପଡୋ଼ଶୀ ଘରର ଝିଅକୁ

ଜୀବନ ସାଥୀ କରିବାକୁ 

କ୍ଷଣିକ ସୁଖରେ ସମଗୁଲ ରହିବାକୁ।

ଆଜିକାଲି ଡର୍ଜନେ ପିଲାର ବାପା

ଝିଅମାନଙ୍କୁ ଅଣଦେଖା କରି

ପୁଅ ଲକ୍ଷ୍ଯରେ 

କ୍ରିକେଟ୍ ଅବା ଫୁଟବଲ ଟିମଟିଏ। 

ଦେଖୁନ !

ବୁଢା଼ ହୋଇଲିଣି

ସନ୍ତାନଙ୍କୁ ଶୃଙ୍ଖଳା ଶିକ୍ଷା ବିନା

ସଭିଏଁ ମୋ ପରି ବିଶୃଙ୍ଖଳ ଆଉ ଧରିପଳା।

ଦିନେ ଶିକ୍ଷା ଆଉ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ଯ ଚୁଲିକୁ ଫିଙ୍ଗିଲି

ପୋଡି଼ ଖାଇଲି ବି ବିବେକକୁ

ଯିଏ ଅନନ୍ତ ସନ୍ତୋଷ ଦେଇଥାନ୍ତା ହୃଦୟ କୋଣକୁ,ଦୀର୍ଘ ଭବିଷ୍ଯତକୁ।

ସତରେ ! 

ମୁଁ ହିଁ ବିଶୃଙ୍ଖଳିତ ପୁରୁଷ

ପୂରା ପରିବାର ସେଥିପାଇଁ ବୋଧେ

ସେହି ନାବରେ ବି ଠିଆ

ଗୋଟେ ନୀଚ୍ଚତା,ଗୋଟେ ହୀନତା ଆଉ ବର୍ବରତା,ନୁହେଁ?

ଦେଖ !

ଗୁହ ଓ ମୁତରେ ସଢୁଛି

କେହି ବି ଆହା କରୁ ନାହାନ୍ତି 

ପିତାସ୍ବର୍ଗଃ,ପିତାଧର୍ମଃ ଆଉ ପିତାତପଃ ବୋଲି

ସଭିଏଁ ମୋର ପରି ନୀଚ୍ଚତା ହୀନତା

ପୂରା ମସଗୁଲ ତେଲ ଓ ଲୁଣ ଦୁନିଆରେ।

ସତରେ ! 

ଶୃଙ୍ଖଳ ଏମିତି ଏକ ଶଦ୍ଦ

ଯେଉଁଥିରେ ଖୁନ୍ଦି ହୋଇଥାଏ 

ବିଶ୍ବ ଯାକର ଶାନ୍ତି

ଶୟନେ ଓ ସ୍ବପ୍ନରେ ସନ୍ତୋଷର ଛାପ।

ଆଜ୍ଞା ! 

ଆପଣଙ୍କୁ କୋଟି ନିବେଦନ

ମୋ ପରି ବିଶୃଙ୍ଖଳ କେବେ ବି ହେବେନି କି

ନିତି ମରିମରି ବଞ୍ଚିବାକୁ ଚାହିଁବେନି।

ଏମିତି ଶୃଙ୍ଖଳିତ ହୁଅନ୍ତୁ

ଯେମିତି ଘରଟି ବୈକୁଣ୍ଠ ସମାନ ହେବ

ପ୍ରତି ହୃଦେ ଖେଳିବ ହସର ତରଙ୍ଗ

ଆଉ ଚାନ୍ଦିନୀ ରାତିରେ ଗୋଟେ ଗୋଟେ ଜହ୍ନ।

ଯେମିତି ସମୁଦ୍ର,ପବନ ଅଥବା ଆଲୋକ

ଦୁଃଖ ଥିବ ନା ଶୋକ?

ଖାଲି ସନ୍ତୋଷ ଆଉ ସନ୍ତୋଷ।

ଶତଧିକ୍ ମୋର ଏ ଜୀବନକୁ

ଆଜି ବୁଝିଲା ବେଳକୁ 

ସବୁ ଛିଟିକି ଯାଇଛି ଦୂରକୁ

ଖାଲି ଝରି ପଡୁଛି ମେଞ୍ଚାଏ ଲୁହ 

ଆଉ ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ଶୋକ 

ଏ ସ୍ବପ୍ନର ସହରେ।