ଶ୍ରମିକ

ଖଣି ଖାଦାନଠୁ କଳକାରଖାନା

ସମୁଦ୍ର, ପାହାଡ଼,ସରକାରୀ

ହୋଟେଲ,ଘରୋଇ ପ୍ରତିଷ୍ଠାନ ଯାଏ

ଶ୍ରମିକ ନିହାତି ଦରକାରୀ ।

ଅଖିଆ ଅପିଆ ପେଟକୁ ନଖାଇ

ଖଟୁଥାଏ ପରା ଦିନ ରାତି

ଟଙ୍କା କେଇଟାରେ ସଂସାର ଚଳାଏ

କିଏ ଅଛି କୁହ ତାର ସାଥି ।

ସବୁ ବାବୁଙ୍କର ସଂଗଠନ ଅଛି

ସରକାର ଶୁଣେ ତାଙ୍କ କଥା

ଗରିବ ଶ୍ରମିକ ସଂଗଠନ କଥା

ଫାଇଲ ଭିତରେ ହୁଏ ବନ୍ଧା ।

କୋଅଟ କଚେରୀ ନେତା ସାଉକାର

ସଭିଙ୍କର ଘରେ ଶ୍ରମିକଟି

ଖରାରେ ତରାରେ କାମ କରିଚାଲେ

କିଏସେ ବୁଝଇ ପାଉଣାଟି ।

ସଂଗଠନ ଟିଏ ଗଢ଼ଇ ଶ୍ରମିକ

ପ୍ରତିବାଦ କରେ ନିଜ ଦାବି,

ସଭିଙ୍କର ଏଠି ଆୟ ବଢ଼ୁଅଛି

ଆମ ପାଇଁ କିଆଁ ତାଲା ଚାବି ।

ଦେଶର ବିକାଶ ଶ୍ରମିକ ଝାଳରେ

ଗଢେ କୋଠାବାଡ଼ି କାରଖାନା

ନାହିଁ ଘର ବାଡ଼ି ନିଜ ପରିଚୟ

ପକା ଘର ଆଉ ପାଇଖାନା ।

ଅଫିସର ବାବୁ ଠିକାଦାର ଯାଏ

କିରାଣି ହିସାବ କସୁଥାଏ,

ଶ୍ରମିକର ନଥି ଆଲମାରୀ ଟିକୁ

କିରାଣିଟି ଦେଖି ହସୁଥାଏ ।

ଝୁମ୍ପୁଡି ଘରର ଡିବି ଆଲୁଅରେ

ଶ୍ରମିକର ଛୁଆ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖେ

ରାସ୍ତା କଡର ଉଚ୍ଚା ଆଲୁଅରେ

ଭବିଷ୍ୟତ ବହି ଛବି ଦେଖେ ।

ପାଞ୍ଚ ବରଷରେ ସରକାରୀ ଦଳ

ଘରକୁ ଆସନ୍ତି ହାତ ଯୋଡି,

ମାଆ ମାଉସୀ ଙ୍କୁ ହାତ ଗୁଂଜା ସାଥେ

ଦିଅନ୍ତି ଖଣ୍ଡିଏ ନୂଆ ଶାଢ଼ୀ ।

ସେତିକିରେ ଆମ ପେଟ ପୁରି ଯାଏ

କିଏବା ବୁଝଇ ଭବିଷ୍ୟତ,

ଶ୍ରମିକର ଛୁଆ ଶ୍ରମିକ ପାଲଟେ

ନାହିଁ ମନେ ତାର ଅବଶୋଷ ।