ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମୋ ପିତା

ସୃଷ୍ଟି ରେ ଯେ ତମେ , ସ୍ରଷ୍ଟା ଯେ ମୋହରି

ହେ! ପୂଜ୍ୟ ପରମ ପିତା l

କି ଦେଇ ଲେଖିବି, ଶବ୍ଦ ପାଉନାହିଁ

ତମେ ହିଁ ତୋ ଶିକ୍ଷା ଦାତା ll୧

ଗଢ଼ିଛ ଯେ ମୋତେ,ନିହାଣ ମୁନରେ

ନିଜ ହାତେ ପିଟି ପିଟି l

ନିଜ ରକ୍ତ ଦେଇ, ଦେଲ ଯେ ରଙ୍ଗେଇ

ନିଜ ସୁଖ କରି ମାଟି ll୨

ଦୁନିଆ ଆଗରେ, କରିବାକୁ ଜଣେ

ବୁହାଇ ଚ କେତେ ଲୁହ l

ନିଜର ଦୁଃଖକୁ, ଚାପି ହସୁଥାଅ

ମନେ ଭୋରି କେତେ କୋହ ll୩

ନଖାଇ ଯେ ମୋତେ ,ଖୁଆଇଛ କେତେ

କରିବାକୁ ବଳବାନ l

ସ୍ବପ୍ନ ଥିଲା ତୁମ ,ହେବି ମୁଁ ଉତ୍ତମ

ଦୁନିଆରେ ବଳୀୟାନ ll୪

ଚାଲି ଶିଖାଇଲ ,ହାତ କୁ ଯେ ଧରି

ପଡ଼ିଲେ ନେଲ ଯେ ଧରି l

କଣ୍ଟାରେ ଚାଲିବା ,ଶିଖାଇଲ ତୁମେ

ଯେମିତି ନ ଯିବି ହାରି ll୫

ବୁଲାଇଛ କେତେ ,ବସାଇ ଯେ ପଛେ

ଦ୍ଵି ଚକ୍ର ଯାନେ ତୁମର l

କୋଶ କୋଶ ବାଟ ,ପେଡେଲ ମାରିଛ

ଖୁସି ପାଇଁ କି ଯେ ମୋର ll୬

ଦୁନିଆରେ ନାହିଁ ,ତୁମ ପରି କେହି

ହେ! ପୂଜ୍ୟ ପିତା ମୋହର l

ସ୍ରଷ୍ଟା ସାଜି ତୁମେ, କରିଛ ଯେ ସୃଷ୍ଟି

ଚରଣେ ସ୍ଥାନ ତୁମର ll୮