ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବିନାଶେ

ବିତୁଛି ସମୟ ସରୁଛି ଜୀବନ

ପଞ୍ଚ ଇନ୍ଦ୍ରିୟର ଲାଳସା ଭୋଗେ

କେବେ ପୋଡା କେବେ କଞ୍ଚାର ଲାଳସା

ଏହି କି ଜୀବନ ମଣିଷ ଚାହେଁ ?

ପଞ୍ଚ ଇନ୍ଦ୍ରିୟର ଉତ୍ପାତେ ସଂସାର

ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି କହେ ନଶୁଣେ ଜୀବ

ସାଧନା ସଂସ୍କୃତି ରସାତଳଗାମୀ

ମାନବ ସତେକି ହେଲା ଦାନବ !

ହଜୁଛି ସଭ୍ୟତା ମାନବ ଧରାରୁ

ସମୟ ଯାଉଛି ଆଗକୁ ମାଡି

ସଂସାର ବିନ୍ଧାଣୀ ଭାବୁଥିବେ ବସି

ଶ୍ରେଷ୍ଠ କହି ଦେଲୁ କାହାକୁ ଗଢି !

ମାୟାର ସଂସାରେ ବାୟା ଏ ମାନବ

କାମନା ବାସନା ନିଶାରେ ଭୋଳ

ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁକି ଜୀବନର କଳା

ଭୁଲିଛି ମାନବ ଗ୍ରାସୁଛି କାଳ ।

ମାନବ ମୂଖାରେ ଦାନବ ଭ୍ରମନ୍ତି

ସଭ୍ୟ ସଭ୍ୟତାର ଆଳ ଦେଖାଇ

ଭ୍ରମିତ ମାନବ ଭ୍ରମରେ ମାୟାର

ଅଣ୍ଟି ନିଆଁରେନି ଜକୁ ଜାଳଇ ।

ଦୁଃଖ ତାଡନାରେ ସର୍ବେ ବିଚଳିତ

ସୁଖର ସଂଜ୍ଞାକୁ ଖୋଜନ୍ତି ସର୍ବେ

ମାୟା ମୃଗ ସାଜି ସୁଖ ଘୂରିବୁଲେ

ବାନ୍ଧିବ ମଣିଷ ଭାବୁଛି ଗର୍ବେ !

କେତେଦିନ ଆଉ ମିଥ୍ୟା ଅହଂକାର

ଗର୍ବରେ ପୋଷିତ ହେବ ମାନବ

ଲୁଣ୍ଠିତ ପ୍ରକୃତି କୁଣ୍ଠିତ ତା'ମନ

ମାନବକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କିଆଁ କହିବ !

ବେଶି ଦୂର ନାହିଁ ବିନାଶର ପର୍ବ

ଗୋଟିଏ ଯୁଗକୁ ଥରଟେ ଆସେ

ଅପେକ୍ଷା କରିଛି ଉପେକ୍ଷିତ ଧରା

ରକ୍ତେ ହସିବ ସେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବିନାଶେ ॥

॥ ଜ୍ୟୋତିରଞନ ସାହୁ ॥