ଶିଶୁ

ଜନନୀ ଓଠରେ ହସ ଟିକେ ପାଇଁ

କେତେ ଦୟା କଲ ହରି 

କୋଳରେ ସନ୍ତାନ ଅମୃତ ସମାନ

ଦୁଃଖ ଯାଏ ଅପସରି ।

ଭୂଲି ଯାଏ ମାତ ଦଶ ମାସ କଷ୍ଟ

ଶିଶୁ ତାର ପ୍ରାଣ ଧନ 

ତା ବଦନ ଚାହିଁ ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେ

ଉଇଁ ଆସେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଜହ୍ନ ।

ଶିଶୁ ଓଠେ ଭରା ପିୟୂଷର ଝର

ଶିଶୁ ଯେ ଦେବ ଦୁର୍ଲଭ

ସେହି ଶିଶୁ ଆଣେ ନିବିଡ ବନ୍ଧନେ

ସେହ୍ନ ପ୍ରୀତି ଭାବ ଲାଭ ।

ବଇରି ମନରୁ ଲିଭେ ଯେ ଶତ୍ରୁତା

ଶିଶୁର ସଂପର୍କ ନେଇ

ରାଜୀବ ଲୋଚନ ନୟନ ତାହାର

ସକଳେ ହୁଅନ୍ତି ବାଇ ।

ଶିଶୁ କ୍ରନ୍ଦନରେ କରୁଣତା ଭରା

ଭଙ୍ଗ କରେ ନିରବତା

ଗଳାର ମାଳି ସେ ମାତା ପିତାଙ୍କର

ଧନ୍ୟ ଆହେ ସୃଷ୍ଟି କର୍ତ୍ତା ।

ଠୁକୁ ଠୁକୁ ଚାଲି ଖନି ଖନି କଥା

ଦେଖି ଜନେ ବିମୋହିତ 

ତା ବିନା ଘରେ ଯେ ଶୂନ୍ୟତା ଖେଳଇ

ପ୍ରାଣ ହୁଏ ବିଭାଜିତ ।

କେବେ କୃଷ୍ଣ ରୂପେ ନଟକୁଟ କରେ

କେବେ ଘାଣ୍ଟେ ଧୂଳି ବାଲି

ମା ମା ସ୍ଵରେ ଝୁଣ୍ଟି ପଡ଼ି ଉଠେ

କେବେ ପୁଣି ଝୁଲି ଝୁଲି ।

ଶିଶୁର କଲ୍ୟାଣ ଗାଭୀ ମାତା କରେ

ହେଉ ପଛେ ତୃଣଭୋଜୀ

ନିତ୍ୟାନି ସୂଧାରେ କ୍ଷୁଧ୍ୟା ନିବାରଣେ

ଉପକାରେ ଥାଏ ମଜ୍ଜି ।

ସୌଭାଗ୍ୟରୁ ପ୍ରାପ୍ତ ଶିଶୁ ପରି ରତ୍ନ

ତୁଛ ଲାଗେ ରାଜଭୋଗ

 ଶିଶୁ ମୂଲ୍ୟେ ଦେଇ କିଣି କି ପାରିବ

ସ୍ନେହ ପ୍ରୀତି ଅନୁରାଗ ।

ନିଷ୍ଠୁର ନିର୍ଦ୍ଦୟ ଭାବନା ମନକୁ

ବାନ୍ଧି ରଖ ପାଦ ତଳେ

ଶିଶୁ ହେଉ ଆମ ଅନ୍ଧର ଲଉଡି

ନବଞ୍ଚୁ ସେ ଅବହେଳେ ।