ଶୈଶବ

କେମିତି ଜାଣନ୍ତି ନିଜ ଜନ୍ମ 

ଆଖି ଖୋଲିଲାବେଳକୁ ସକାଳ ।

ଉନ୍ମେଷ ଚେତନାର ଅରୁଣାଭା 

ଆକାଶ ଉଦଭାସିତ ହୁଏ ।

ଅନ୍ଧାରର ଅନ୍ତିମ ସୀମାରୁ              

କଅଁଳା ଖରା ଚହଟିଯାଏ ।।

ଅନୁଗତ ସମସ୍ତେ ସମୟର  

ଫୁଲ ଫୁଟେ ମଉଳୁଥାଏ

ଫଳ ଫଳେ ଝଡିଯାଏ

କାଳର ମାଧ୍ୟାକର୍ଷଣରେ ।

ସକାଳ ମଧ୍ୟାହ୍ନ ପରାହ୍ନ ଚକ୍ରରେ

ଜୀବନର ଶ୍ବେତ ଅଶ୍ବ ଧାଏଁ।।

ଖୁବ୍ ଆନନ୍ଦ ଲାଗେ

ସ୍ମୃତିର ଅଗଣାରେ

ଶୈଶବର ଚିତା ଲେଖିବାକୁ,

ଧୂଳିଖେଳ,ବାଲିଘର,ବୋହୁଚୋରି

କଙ୍କି ପ୍ରଜାପତି ଧରିବାରେ

ସବୁଜ ବନ ଓ ସକାଳ ଖରାରେ।।

ଅନୁଭୂତିର ପର୍ବ ହିଁ ଅପୂର୍ବ

ଆଲ୍ଲାଦୀନର ଚମତ୍କାରୀ ଦୀପ।

ଅତିକ୍ରାନ୍ତ ସମୟର

ପରିଚିତ ମନମୋହୀ ରୂପ।

ଯହିଁ ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ସତ୍ୟ 

ସତ୍ୟ ଆଜି ସ୍ମୃତିର ଝଲକ।।