ସେ ମୋର ବନ୍ଧୁ

ମନକଥା ମୋର ବୁଝିନି ବୋଲିସେ

କହି ମୁଁ ପାରୁନି ଗୋଟିଏ ଥରେ

ଜୀବନ ନଈରେ ନାଆଟିଏ ସିଏ

ତା ପାଇଁକି ସବୁ କବିତା ମୋର I

ଜୀବନ ପଥର ପଥିକ ଟିଏ ମୁଁ

ସବୁ ବାଟ ମୋର ତା ପାଖେ ଶେଷ

ଚଲା ବାଟେ ତାର ଫୁଲ ଫୁଟୁଥାଉ

ମା ଠାକୁରାଣୀ ଦେଉ ଆଶିଷ I

ଦେବ ଦେବୀ କିଛି ମାନେନାହିଁ ବୋଲି

କେତେବାର ମୋତେ କହିଛି ସିଏ

ତାହେଲେ କାହିଁକି ଠାକୁରାଣୀ ଆଗେ

ହାତଯୋଡି ସିଏ ଆଶିଷ ନିଏ ?

ସୁଖରେ ତା ଝୁଲି ଭରିରହୁ ସଦା

ହସରେ ତା ମୁଖ ଚମକୁ ଥାଉ 

ଦୁନିଆଁର ଯେତେ ସୁଖ ଓ ସମ୍ପଦ

ତା ଭଣ୍ଡାରୁ କେବେ ଉଣା ନହେଉ I

ତା ମନରେ ଯଦି ଦୁଃଖ କିଛି ଥାଏ

ହସି ହସି ସବୁ ନିଜର କରି

ଆଖି ଲୁହେ ମୋର ତିନ୍ତାଇ ଧରଣୀ

ତା ସୁଖ ଚିନ୍ତିବି ଜୀବନ ଭରି I