ସେ ବ୍ରଜ ନାରୀଙ୍କ ପୟରେ

ଗୋପ ନଗରୀର ଗୋପ ନାଗରୀ

ସବୁଠାରୁ ଭିନ୍ନ ରାଇ କିଶୋରୀ ।

ଅଜ୍ଞାନ ଆଭିରୀ ନାରୀ ଗୋପୀକା

ମଥାରେ ଲଗାଇ କଳଂକ ଟୀକା ।

ତାଙ୍କ ପ୍ରେମ ଗାଥା ବିଶ୍ୱେ ବିରଳ

ତ୍ୟାଗ ରେ ପ୍ରେମର ଦୀପ୍ତି ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ।

ଅଷ୍ଟ ପାଟବଂଶୀ ଦେଖି ଶକତି

ଶରଣ ପଶିଲେ ରାଜାଙ୍କ କତି ।

ଉଦ୍ଧବଙ୍କ ଗର୍ବ ହୋଇଲା ଚୁନା

ନାରଦ ହୋଇଗଲେ ବାଟବଣା ।

ଅକୃର ଫେରିଲେ ଲୁହ ବୁହାଇ

ନିଷ୍କାମ ପ୍ରେମର ତୁଳନା ନାହିଁ ।

ମୋ କୃଷ୍ଣ ନୁହେଁ ମୁଁ ଅଟେ କୃଷ୍ଣର

ଏପରି ଭାବନା ଅଛି କାହାର !

ଜ୍ଞାନ ଭକ୍ତିରେ ସେ ପ୍ରାପତି କାହିଁ

ରାଧା ପରି ଆରାଧିନୀ କେ ନାହିଁ ।

ସେଥିପାଇଁ କାଳେ ଜଗତ ସାଇଁ

ଦେହି ପଦ ପଲ୍ଲବ ମୁଦାରମ୍ କହି ।

ରାଧା ଭାବ ହୃଦେ ଲଭିବା ପାଇଁ

ବାଇଆ ହେଲେ ଚୈତନ୍ୟ ଗୋସାଇଁ ।

ଅତିବଡି ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସ ମହାପ୍ରୁ

ନାରୀ ରୂପ ସେଇ ରାଧା ଭାବରୁ ।

ଜଗତରେ ଯେଣୁ ଗୋଟିଏ ସ୍ୱାମୀ

ଜଗତର ନାଥ ସେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ।

ପୌରୁଷ ଗୌରବ ଯାଠାରେ ଅଛି

ହରି କେବେ ତାକୁ ଧରା ଦେଇଛି !

ଜ୍ଞାନ ଭକ୍ତିରେ ଯା ଦୁର୍ଲଭ ପ୍ରାପ୍ତି

ଗୋପୀଭାବେ ହୁଏ ସୁଲଭ ଅତି ।

ସେ ବ୍ରଜ ନାରୀ ପୟରେ ଶରଣ

ଶରଣ ରକ୍ଷଣ ହେ ନାରାୟଣ ।

-ବିଶ୍ୱେଶ୍ଵର ମାଝୀ-