ସ୍ବପ୍ନରୁ ଶିକ୍ଷା

ସ୍ବପ୍ନକୁ ଧୂଳି ମାରି ଶୋଇଛି 

ନିର୍ଜୀବ ନିଦର ଖଟରେ 

ଆଖି କୋରଡରେ ଲୁଚି

ଦେଖିଛି ଅଭିଶପ୍ତ ସ୍ବପ୍ନ 

ଶୁଣିଛି ହୋହାଲ୍ଲା କ୍ରନ୍ଦନ 

କିଛି କ୍ଷଣ ଜଡ ପାଲଟିଯିବା ପରେ 

ପୁଣି ବିଳାସୀ ଶେଯରେ ନିଶ୍ବାସ ଫେରିଛି

ସହ୍ୟ କରିଛି ବିଫଳତା ବ୍ୟାଧିକୁ 

ଡରିଛି ମିଥ୍ୟା ପାଇଁ ଚାବୁକ ଦେଖି 

ଭଲ ହେବାର ଅଭିନୟ କରିଛି 

କିନ୍ତୁ ସେ ସ୍ବପ୍ନ ଚେତାଇ ଦେଇଛି ଯେ

ଭଲ ହେଲେ ଅଭିନୟର ଦରକାର ପଡେନା

ସେ ସତ କହିଛି ମଣିଷ ହେବା ପାଇଁ ।