ସ୍ବାବଲମ୍ବୀ

- ଛାନ୍ଦକ ଛାନ୍ଦିଲେ ଛାନ୍ଦ କେଡ଼େ ଆନନ୍ଦ,         ବିମାନେ ଦୋଳ ଗୋବିନ୍ଦ ଖୋଜୁଛି ଚାନ୍ଦ ।        ରଚିଲି ରଚନା କାଳେ ମଧୁ ମଙ୍ଗଳେ,             କାଳ ଅବେଳରେ ବାଳେ ବିମୁଖେ ଚଳେ ।         ବାପା ଜେଜେ ଦାଦୀ ବବା ହେଲେଣି କାବା,       ଯୌଥ ପରିବାର ସ୍ନେହ କାହୁଁ ପାଇବା ।        ପତିପତ୍ନୀ ମଧ୍ୟେ ଦ୍ଵନ୍ଦ ଭାଙ୍ଗେ ସଂପର୍କ,        ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ନାରୀ ଖୋଜେ ସ୍ବଚ୍ଛ ସଉକ ।        ପ୍ରକୃତି ପୁରୁଷ ହୋଇ କଲି ସଂସାର,           ସମର୍ପଣ ଭାବ ମୋର ଗଲା ଏଥର।           ସୁଭଦ୍ରା ପାଇ ପ୍ରକୃତି ସ୍ବାବଲମ୍ବୀ ସେ,            ପୁରୁଷ ବନ୍ଧା ହେଲେଣି ଶାସନ ବଶେ ।          ନାରୀ ପାଏ ଯେବେ ପୀଡ଼ା ହୁଏ ପ୍ରଘଟ,           ଶୁଣେ ପୁରୁଷର କଷ୍ଟ ହେଲା ଉତ୍କଟ ।           ଧର୍ମେ ପରୀକ୍ଷିତ ନେଲେ ଶାସନ ଭାର,           ଏବେ ଚାଲୁନାହିଁ ମୋର ସୁଖେ ସଂସାର।           ଧର୍ମ ସଂସ୍ଥାପକ ଯେବେ କରେ ଛଳନା,            କଳି କୁ ନାଶିବି କରି କେଉଁ ବାହାନା ।            ଯହିଁ ଥାଏ ସମର୍ପଣ ଖୋଜେ ନୟନ,            ବାଛି ବଞ୍ଚାଇବେ ବିଶ୍ଵେ ନବ ନିର୍ମାଣ।         ସ୍ବାବଲମ୍ବୀ ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ହୁଅ ସେବାରେ,           ଘଣ୍ଟ ଆଢ଼ୁଆଳେ ଥିବ ଯିଏ ମହୀରେ ।