ନିଃବଂଶ ପ୍ରାର୍ଥନା ,

କାହିଁକି ଗଢିଛ ମାୟାର ସଂସାର 

  ସଚେତନ କରି ପ୍ରାଣୀ, 

କ୍ଷୁଧା ତୃଷ୍ଣା ପାଇଁ ହୁଏ ନାରଖାର 

  ତୁମକୁ ନପାରେ ଜାଣି ।

ଦୁର୍ବଳ ପ୍ରାଣୀଏ ସବଳ ନିକଟେ 

  ଚଳନ୍ତି କିଙ୍କର ମଣି, 

ଚତୁର ପଣରେ ଲୋଭ କରୁକରୁ 

   ମୋହ ନିଏ ବୁଦ୍ଧି ଟାଣି ।

ଅଭାବରେ ଥାଇ ଡାକୁଥିଲାଯେବେ 

   ଆସୁଥିଲ ଡାକ ଶୁଣି , 

ସୁସ୍ଥ ସମାଜର ଆକୁଳ ପ୍ରାର୍ଥନା 

    ଛଳନାରେ ନେଲ ଗଣି ।

ଯେଉଁ ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଭଲପାଇବାରେ 

   ଥିଲା ଈଶ୍ୱର ଙ୍କ ବାଣୀ, 

ଭାଗବତ ଟୁଙ୍ଗୀ ବିଲୟ ଦିନରୁ 

   ଜ୍ଞାନ ସବୁ ହଜିଲାଣି ।

ହେଲା କଳେବର ବଦଳିବା ବେଳ 

   ଧର୍ମ ନିଅ କିଛି କିଣି, 

ପାପ ପୂଣ୍ୟ ଭେଦ ନବୁଝି ମଣିଷ 

   ଦୁଃଖୀ ଜନ୍ମ ହୁଏ ପୁଣି ।

ରଥରେ ଦେଖିଲେ କଳା ସାଆନ୍ତଙ୍କୁ 

   ପିଣ୍ଡେ ପସେ ଜ୍ଞାନ ରାଣୀ, 

ଏ କାଳ ଭକତ ହେଲେ ପର୍ଯ୍ୟଟକ 

   ପାପ ନେଇଯାଏ କିଣି ।

ତେଣୁ କଳି ଶେଷେ କାଳିଆ ଠାକୁର 

   ଦେଖାଏ ଅଦ୍ଭୁତ ଠାଣି, 

ରାଜତନ୍ତ୍ରେ ଆଉ ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ନାହିଁ 

  ପାରିବ ସେକଥା ଜାଣି ।

ନିଃବଂଶ ପ୍ରାର୍ଥନା କର ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ 

   ନିଜକୁ ସରବେ ମାନି , 

ମାୟା ସଂସାର ର ନୀୟନ୍ତା ଙ୍କୁ ଚିହ୍ନ 

   ସୁଖ ଶାନ୍ତି ହେବ ବୁଣି ।