ସାଥୀହୋଇ ଆଗଭଳି

ଗୋଟେ ବିଦ୍ୟାଳୟେ ପଢ଼ୁଥିଲୁ ଦୁହେଁ

ଲିପିକା ଓ ନିରୁପମା ,

ଦୁହିଁଙ୍କ ଭିତରେ ଭାରି ଭାବ ଥିଲା

କଳି କରିନାହୁଁ ଜମା ।

ଦୁଇଜଣଙ୍କର ବାପା ବି ଶିକ୍ଷକ

ସେହି ବିଦ୍ୟା-ଆଳୟରେ ,

ତେଣୁକରି ଆମେ ସାଥୀହୋଇ ପଢୁ

ଖେଳୁ ମଧ୍ୟ ଆନନ୍ଦରେ ।

ପୋଖରୀ ତୁଠକୁ ଧାଇଁ ଯାଉ କେବେ

ଗାଧୋଉ ସତର୍କ ହୋଇ ,

ନିମ ଅଠା ଆଉ ଦାନ୍ତକାଠି ଆଣୁ

ଆମ ବ୍ୟବହାର ପାଇଁ ।

ସାଥୀ ହୋଇ ଖାଉ ସାଥୀ ହୋଇ ଶୋଉ 

ଭୁଲୁନା କାହାକୁ କେହି ,

ଦୁନିଆ ଯାକର ଆଲୋଚନା କରୁ

ସାବଧାନ ପୂରା ହୋଇ ।

ହେଲା ଦିନେ ତା'ର ଦାଦା ବାହାଘର

ବାପାଙ୍କ ସହିତ ଗଲି ,

ଦେଖିଲି କୁଣିଆପିଲାଙ୍କ ସହିତ

ନାଚୁଛି କୁଦୁଛି ଖାଲି ।

ମୋତେ ଦେଖି ଟିକେ ଚାହିଁଲା ସିନା ସେ

ପାଶକୁ ଆସିଲା ନାହିଁ ,

ଅଚାନକ ତେଣୁ ମନ ମରିଗଲା

ଭୋଜି ବି ରୁଚିଲା ନାହିଁ ।

ବର ବଧୂ ଦେଖି ବାହୁଡ଼ିଲୁ ଯେବେ

ସେବେଳେ ବି ଖେଳୁଥିଲା ,

ମୋତେ ଦେଖି କିଆଁ ପାଶେ ମିଳିଲାନି

ମନ ବିଚଳିତ ହେଲା ।

ଅନ୍ୟପିଲା ମୋତେ ଉସୁକାଇଲେ ତା'

ବିରୋଧରେ କଥା କହି ,

ସେ କଥାକୁ ଶୁଣି ନ ଶୁଣିଲାଭଳି

ରହିଲି ନିରବ ହୋଇ ।

ପରେ ଲିପିକାକୁ ଅନ୍ୟ ସାଙ୍ଗ ଯେବେ

ପଚାରିଲେ ଏଇ କଥା ,

କହିଲା-"ମୁଁ ପରା ଭୁଲି ଯାଇଥିଲି

ପାଛୋଟି ଆଣିବା ପ୍ରଥା ।

ଦେଖି ଏତେ ନୂଆ କୁଣିଆମାନଙ୍କୁ

ଖୁସିରେ ମୁଁ ବୁଲୁଥିଲି ,

ତୋ ସାଥିରେ ଆସି କଥା ହେବାପାଇଁ

ଯାଇଥିଲି ପୂରା ଭୁଲି ।"

ମନଦୁଃଖ କଥା ମନେ ଚାପିରଖି

କହିଲି-"ଖେଳିବା ଆ..ଆ ,

ତୁ ହେଉଛୁ ମୋର ଅତିପ୍ରିୟ ସାଙ୍ଗ

କଥା ମନେରଖିଥାଆ ।"

ତା'ପରେ ଖେଳିଲୁ ,ପଢ଼ିଲୁ ,ବୁଲିଲୁ

ସାଥୀହୋଇ ଆଗଭଳି ,

ଲଗାଇପାରିଲେ ନାହିଁ ଅନ୍ୟପିଲା

ଆମରି ଭିତରେ କଳି ।