ସାଥି ତୁମେ ମୋର

ସାଥି,ତୁମେ ସତେ

ନୁହଁ ଦାସତ୍ୱର ଦାସୀ ,

ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ

କମନୀୟ ରୂପ ନେଇ ।

ଜଲ୍ହାଦ ଜର୍ଜର

କ୍ଷୀପ୍ର କ୍ଷେପଣାସ୍ତ୍ର ଏଇ ,

ସମାଜ ବୁକୁରେ

ବହିଯାଅ ଗଙ୍ଗା ହୋଇ ।।

ସାଥି,ତୁମେ ମୋର

ଶୂନ୍ୟ ମନ ତେଜସ୍ୱିନୀ ,

ନର୍କ ଦେହେ ମୋର

ଅର୍କ କୋଣାରକ ସାଜି ।

ପୁଣ୍ୟରେ ପୁଣ୍ୟରେ

ପବିତ୍ର ପ୍ଲାବନୀ ପରି,

ଧୋଇଦିଅ ମୋର

ଜୀବନର ପାପ ରାଜି ।।

ସାଥି,ତୁମେ ନୁହଁ

ଛଳନାର ଗନ୍ତାଘର ,

ପ୍ରତାରଣା,ପାପ

ତୁମ ସତ୍ୟତାକୁ ଡରେ ।

ସନ୍ତର୍ପଣେ ମିଛ

ତୁମ ଅଗଣାକୁ ଛୁଇଁ ,

ଅବିରତେ ତୁମ

ଆଗରୁ ଦୂରେଇ ଯାଏ ।।

ସାଥି ଗୋ,ତୁମେ ତ

ମୋ'ଜୀବନ ସଂଘମିତ୍ରା ,

ମୁଁ ନୁହେଁ ଅଶୋକ

ଚଣ୍ଡାଳ ମୁଁ ,ଚଣ୍ଡାଶୋକ ।

ତଥାପି କାହିଁକି

ଆସିଲ ଏ ମୋ'ଜୀବନେ ,

ଢାଳି ଦେଇଗଲ

ଦୁର୍ଲଭ ଦିବ୍ୟାଲୋକ !!

ସାଥି,ତୁମେ ମୋର

ନବାଗତ ପରମ୍ପରା ,

ଯେଉଁଠାରେ ନାହିଁ

ଅନ୍ଧତ୍ୱ,ଅହଂ, କାର୍ପଣ୍ୟ ।

ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାର ନୁହେଁ

ଶିଷ୍ଟାଚାର ମହକରେ ,

ଚିତ୍ରଲିପି ଆଙ୍କେ

ତୁମରି ଦିବ୍ୟ ଦର୍ପଣ ।।

ବଦାନ୍ୟତା ବଂଶୀ

ବ୍ରହ୍ମତ୍ୱ ବୀର୍ଯ୍ୟରେ ତୁମ ,

ଅଙ୍ଗ ଅଙ୍ଗ ଆଉ

ଆତ୍ମା ଆତ୍ମକଥା କୁହେ ।

ଗର୍ବ ଖର୍ବ ହୁଏ

ତୁମ ସଂଭ୍ରମତା ଆଗେ ,

କ୍ରୋଧି ବିଶ୍ଵାମିତ୍ର

ମଥା ନଇଁ କ୍ଷମା ଚାହେଁ ।।

ସାଥି,ତୁମେ ବନ୍ଧୁ

ତୁମେ ସଖା ସହୋଦର ,

ତୁମେ ପ୍ରୀତି, ନୀତି

ତୁମେ ମୃଦୁ ମନ୍ଦୋଦରୀ ।

ପ୍ରଣୟ ଗର୍ଭର

ତୁମେ ଧୀର ବସୁନ୍ଧରା ,

ରୀତିରେ ରୀତିରେ

ହେଲି ମୁଁ ତୁମ ପୂଜାରୀ ।।

ଶପଥ ନେଉଛି

ଇହ ପର କାଳ ପାଇଁ ,

ସତ୍ୟରେ ବଞ୍ଚିବି

ତୁମରି କଳ୍ପିତ କୋଳେ ।

ମିଥ୍ୟା ଓ ଛଳନା

ଯଦି କରେ ଆକ୍ରମଣ ,

ଧୋଇ ମୁଁ ବଞ୍ଚିବି

ଅନୁତପ୍ତ ଅଶ୍ରୁ ଜଳେ ।।