ସାହିତ୍ଯ,ସାଧନା ଓ ମୁଁ

ସାହିତ୍ଯ କ'ଣ କି?

ଗୋଟେ ମନର ଆବେଗ ଓ ଭାବ 

ଅଜସ୍ର ପଠନର ଶୈଳୀ

ଦର୍ଶନର ନିଦର୍ଶନ ଛବି

ଶଦ୍ଦରେ ଛନ୍ଦାୟିତ ଗଳ୍ପ,କବିତା ଓ ପ୍ରବନ୍ଧ।

ସାହିତ୍ଯ ଅମର ହସ୍ତାକ୍ଷର

ଥରେ ଦୃଢ଼ତାରେ ଠିଆ ହେଲେ

ମରିମରି ବଞ୍ଚିଯାଏ ଯୁଗରୁ ଯୁଗକୁ ।

ଦେଖୁନ !

ଆମର ପୂର୍ବଜ ଲୋକଙ୍କୁ

ଯିଏ ସାହିତ୍ଯ ସୃଷ୍ଟିକରି ହୃଦୟରେ ସ୍ଥାନ

ସେମାନେ ତ ଚାହିଁ ନ ଥିଲେ ନୋବେଲ ପୁରସ୍କାର

ଭାଷା ସାହିତ୍ଯକୁ ବଞ୍ଚାଇ ରଖିବା

ଲକ୍ଷ୍ଯ ଓ ଉଦ୍ଦେଶ୍ଯ।

ସାଧନା ଥିଲା ଲୋକ କଲ୍ଯାଣର

ସ୍ବାର୍ଥ ନୁହେଁ ତ୍ଯାଗ

ନେବା ନୁହେଁ ଦେବା

ଗଳ୍ପ,କବିତା ଅବା ପ୍ରବନ୍ଧରେ ସଚେତନ।

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଭିନ୍ନ ସାହିତ୍ଯିକ

ମୋର ଲୋଡା଼ ନୋବେଲ ପୁରସ୍କାର

ସାହିତ୍ଯର ମାନ ଚୁଲିକୁ ଯାଉ

ଯଥାଶୀଘ୍ର ଦିଆଯାଉ ପୁଳାପୁଳା

ନ ହେଲେ ସାହିତ୍ଯ ଲେଖିବି କାହିଁକି?

ମୋତେ ଘୃଣା କରିପାର

ଗାଳି ବି ଦେଇପାର ମନଇଛା କେତେ

ମନ କି ହୃଦୟରେ

ସାହିତ୍ଯ ସାଧନା ନ ଥାଉ

ଆଗ ଧାଡି଼ରେ କିନ୍ତୁ ରଖାଯାଉ।