ସାଧବ ବୋହୂ

ହେ ପ୍ରିୟ ସାଧବ ପୁଅ ହେ ମୋର...

ମୁଁ ଜାଣିଛି...

ତୁମେ ମଣିମୁକ୍ତା ର ପସରା ମେଲି..

ବେପାର କରି ଯାଇନ ବୋଇତ ଚଢି..

ପେଟ ପାଟଣା ପାଇଁ ତୁମେ ଯେ ଯାଇଛ ଦାଦନ ଖଟି

ଆସାମ, ଚେନ୍ନାଇ, ତିରୁପତି.. ା

ହେଲେ...ହେ ନିଷ୍ଠୁର ପ୍ରିୟତମ ମୋର...

ଯାଇଛ, ଯେ ଯାଇଛ.. ଫୋନ୍ ନାହିଁ କି ମେସେଜ୍ ନାହିଁ,

ସତେ..?ଭୁଲିଗଲ କି ତୁମର ଏ ସାଧବ ବୋହୂ କୁ..,

ଯା ହାତ ଧରି ପ୍ରତିଞା କରିଥିଲ ଅଗ୍ନି ଙ୍କୁ ସାକ୍ଷୀ ରଖି,

ମୁଁ ତୁମ ସହକର୍ମିଣୀ,ସହଯାତ୍ରୀଣୀ, ସହଭାଗିନୀ ବୋଲି,

ତୁମ ପାଇଁ ପରା ଛାଡିଥିଲି ମା..ପିତା ଘର..

ଭରିଲି ସିନ୍ଥି ରେ ବିଶ୍ବାସ ର ନାଲି ରଙ୍ଗ..

ଆଖି ରେ ନାଇଲି ପ୍ରେମ ର କଜ୍ଜଳ...

ଛାତି ରେ ଛାତିଏ ପୁଲକ ଭରି..

ହୋମ କୁଣ୍ଡେ ଜାଳିଦେଲି କୁଆଁରୀ ସପନ ା

ଏତେ ତ୍ୟାଗ, ବିଶ୍ବାସ ପରେ ବି...

ତୁମେ ବିଦେଶ କୁ ଯାଇ ମୋତେ ଭୁଲିଗଲ..?

ଭୁଲି ପାରିଲ..? ?

ହେଲେ... ମୁଁ..

ଏଠି ପାଗଳିନୀ ହୁଏ ତୁମ ବିରହ ରେ..

ନିତି ନିଶାର୍ଦ୍ଧ ରେ ଆନମନା ହୁଏଁ ନିଶିଗନ୍ଧା ର ମହକରେ,

ଆମ ସ୍ମୃତି ର ଫୁଲ ରେ ହାର ଗୁନ୍ଥି ଅଭିସାରିକା ସାଜେ,

ପ୍ରତି ବିନିନ୍ଦ୍ର ରଜନୀ ର ଖୋଲା ଆଖିପତା ତଳେ..

ଭିଡ ଜମାନ୍ତି ରଙ୍ଗୀନ ସ୍ବପ୍ନ ମାନେ...

ଆବୋରି ବସନ୍ତି ତୁମ ସାଧବ ବୋହୁ ର ..ଦେହ,ମନ,ଯଉବନ..

ତୁମ ବିରହ ରେ ଜିଅନ୍ତା ଶବ ପାଲଟି ଥିବା ଦେହରେ..ଚେତନା ଜାଗେ..

ସପନ ର ମିଛ ପରଶ ରେ ହେଉ ପଛେ..

ମୋ ଦେହ ରେ ଶିହରଣ ଖେଳେ..,

ହ୍ରୁଦୟ ର ବନ୍ଦ କୋଠରି ଭିତରୁ ଫିଟି ଆସନ୍ତି ..

ଅନାବନା ଇଚ୍ଛାସବୁ ଆଦିମତା ର ଡେଣା ମେଲାଇ..,

ମୁକୁଳା ରାତିର ଛାତି ରେ ମୁଣ୍ଡ ରଖି ନିରବତା କଥାକୁହେ,

ସାଧବ ପୁଅ,ବୋହୁ କଥା..ପ୍ରେମ ପ୍ରଣୟ ର ଗାଥା..

ବିରହ, ବିଚ୍ଛେଦ ର ବ୍ୟଥା.. ା

ସପନ ର ନିବିଡ ଆଶ୍ଲେଷ ରେ ହଜିଯାଇ..,

ତୁମକୁ ଅନୁଭବ କରୁ କରୁ..,

ସକାଳ ହୁଏ ମନ୍ଦିର ର ଘଣ୍ଟା ଧ୍ବନି ରେ..,

ଅଧାଦେଖା ସ୍ବପ୍ନ ସହିତ ଉଭେଇ ଯାଅ ତୁମେ..,

ଇଚ୍ଛା ସବୁ ଜାକିଜୁକି ହୋଇ ପୁଣି ଫେରିଯାନ୍ତି..

ହ୍ରୁଦୟ ର ନିବୁଜ କୋଠରି ଭିତର କୁ ା

ଝରା ଶେଫାଳି ପରି ସକାଳ ରେ ଝରି ପଡୁଥିବା-

ସ୍ମୃତି ର ଫୁଲ ଗୁଡିକୁ ସାଉଣ୍ଟି ମନ ର ସିନ୍ଦୁକ ରେ ସଯତ୍ନେ ସାଇତି..

ମୁଁ ଉଠିଯାଏଁ......

ରାତିସାରା ତୁମେ ମୟ ହୋଇଯାଇଥିବା ମନ ଟାକୁ ଝାଡିଦେଇ..,

ମୁଁ ପୁଣି ସେଇ ମୁଁ ହୋଇଯାଏଁ...

ବିରହିଣୀ ସାଧବ ବୋହୂ ର ଜିଅନ୍ତା ଶବ ଟିଏ ା

***********************************

ଆହ୍ଲାଦିନୀ ପାଣିଗ୍ରାହୀ ଦାଶ ା

ସଇଁତଲା, ବଲାଙ୍ଗୀର ା

********************