ରୁଅ ବୀଜ ବିଚାର କ୍ରାନ୍ତିର

ଦେଖ କେମିତି ଗରିବ ବୁହାଏ ଲୁହ, କୋହେ କାନ୍ଦେ 

ତାହାର ଭୋକିଲା ସନ୍ତାନ ପାଇଁ

କାରଣ ସେ ଦେଇ ପାରେ ନାହିଁ ଅନ୍ନ ଗଣ୍ଡେ ଯୋଗାଡି,

ଭାବେ ଜନମ ନେଇଛି କାହିଁପାଇଁ ।

ତାର ବିସ୍ତୃତ ମନ ଅଗଣାର ନିଭୃତ କୋଣରେ ପୁଞ୍ଜିଭୂତ 

କୋହ ସୁପ୍ତ ଆଗ୍ନେୟଗିରି ଉପସ୍ଥିତ

କିଏ କହିବ, କେତେବେଳେ, କେଉଁ ସମୟରେ, ତାହା

ତରଳ ଲାଭା ହୋଇ ହେବ ନିର୍ଗତ ।

ସମୟର କାଳଚକ୍ରେ ସେହି କୋହର ବାତ୍ୟା ଆସିବ 

ଯେବେ ଲଘୁଚାପ ବଳେ ଝଡର ତାଣ୍ତବ ନେଇ

ତାହାର ପ୍ରକୋପେ ପୁଂଜିବାଦର ସବୁ ଯେତେ ଦୃଢ଼ 

ବନ୍ଧ ବାନ୍ଧକୁ ମାଟିରେ ଦେବ ମିଶାଇ ।

ମଣିଷର ବିପଦ ସମୟେ ବିବେକୀ ମଣିଷ ତାହାକୁ 

ସଂକଟରୁ ଉଦ୍ଧାର କରେ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ପରି ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ଉଦୟ ହୋଇ ଅନ୍ଧକାର 

ଦୂରେଇ ଆଲୋକ ସଂଚାର କରେ ।

ହେ ମନୁଷ୍ୟ, ପୁଂଜିବାଦର ବାହାକ, ନହୁଅ ଗୋଲାମ

ଅନୁପଯୁକ୍ତ ବିଚାର ଓ ଅଭ୍ୟାସର

ବିବେକଯୁକ୍ତ ହୋଇ ସୁଧାର ନିଜର ଗତିବିଧି, ମାନସିକ

ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ରୁଅ ବୀଜ ବିଚାର କ୍ରାନ୍ତିର।