ରାତ୍ରି

ଦିବସର ଅନ୍ତେ   ନିର୍ଲିପ୍ତ ରଜନୀ

    ସାଜେ ବଧୂ ନିରୁପମା ,

କଳା ପାଟଶାଢୀ ପିନ୍ଧି ଆସେ ପୁଣି

   ତାମସୀ ସେ ଅନୁପମା ।

ସୁନ୍ଦରୀ ରମଣୀ  ରୂପର ତରୁଣୀ

  କେ ଦେଲା ତୋତେ ସଜାଇ ,

ଥରେ ଦେଖିଦେଲେ ମନ ଯାଏ ଲାଖି

   ଅପରୂପ ତୋର ଛଇ । 

ମଥାରେ ତୋହର ଚନ୍ଦ୍ରର ବସଣୀ

   କି ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ ଆହା ,

ଧୃବତାରା ତୋର ମଥାମଣି ହୋଇ

   ଝଟକେ ତୁହା କୁ ତୁହା !

ହୀରାନୀଳାମୋତି ଖଚିତ ତୋହର

   ଶାଢୀର ସୁକ୍ଷ୍ମ ପଣତେ ,

କଳା ଆବରଣେ  କୁସୁମ ଗହଣେ

   ସରଗ ସୁଷମା ଜିତେ !

ପାଉଁଜି ତୋହର   ସପ୍ତର୍ଷି ମଣ୍ଡଳ

   ପାଦେ ତୋର ସୁଶୋଭିତ ,

ଭଷା ବାଦଲ ତା' ଓଢଣୀ ଉହାଡୁ

   ରୂପ ଦେଖି ବିମୋହିତ ।

ତୋ' ଚଲାବାଟକୁ ସୁବାସିତ କରି

   ବରଷା ଅତର ଛିଞ୍ଚେ ,

ରଜନୀଗନ୍ଧାର   ମଧୁର ମହକ

  ଚଉଦିଗେ ତୋର ବିଞ୍ଚେ ।

ଆସିବୁ ଲୋ ତୁହି ରୂପସୀ କୁମାରୀ

   ପ୍ରକୃତି ହେଲାଣି ସଜ ,

ଚାଲିଯିବେ ପରା ସୂରୁଜ ଦେବତା

   ପଥେ ବିଞ୍ଚନ୍ତି ମୁରୁଜ ।

ତୁହି କୋମଳାଙ୍ଗୀ ନରମ ଶୁଭାଙ୍ଗି

  ରାତ୍ରି ଅଟେ ତୋର ନାମ ,

ବଧୂ ବେଶ ସାଜି  ଆସୁଅଛୁ ପରା

   ଭାଙ୍ଗିବାକୁ ଅଭିମାନ ।

ତୋର ଆଗମନ ଖୁସିର ବାରତା

   ଜଣାଏ ତ ରାତ୍ରିଚର ,

ପଥେ ଶ୍ବାନ ସବୁ ହୁଳହୁଳି ଦ୍ୟନ୍ତି

  ଡେଙ୍ଗୁରା ବଜାଏ ଚୋର ।

ଗଭାରେ ତୋହର ପାଆନ୍ତି ତ ଶୋଭା

    ଶ୍ବେତପୁଷ୍ପ ଆବରଣ ,

ଗଳାରେ ତୋହର   ସୁନ୍ଦର ଦିଶନ୍ତି

   ଆଲୋକର ମାଳା ମାନ ।

କଳାକଳିମା ତୁ  ସୁନ୍ଦରୀ ରୂପସୀ

  ରୂପରେ ଲାବଣ୍ଯନିଧି ,

କୋଟି ସୁଷମାର ଉପମା ନେଇ ତୁ

  ନେଇଛୁ ସଭିଙ୍କୁ ବାନ୍ଧି ।