ରାକ୍ଷୀପୁନେଇଁ

ବରଷକେ ଥରେ ଆସଇ

         ଏଇ ରାକ୍ଷୀପୁନେଇଁ

ଚାତକ ପରି ଚାହିଁଥା'ନ୍ତି

        ଯେତେ ଭଉଣୀଭାଇ ।

ବରଷକର ରାଗରୁଷା

       କେହ୍ନେ ଯାଏ ଉଭେଇ

ହସଖୁସି ଓ ଆନନ୍ଦରେ

          ଘର ପୁରି ଉଠଇ ।

ହାତଟେକି ଭାଇ କହଇ

        ମୋର ସୁନା ଭଉଣୀ

ମାନ ଅଭିମାନ ଛାଡି ତୁ

        ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧିଦେ ଆଣି ।

ଭଉଣୀ ବାନ୍ଧଇ ରାକ୍ଷୀକୁ

         ଭାଇ ହାତରେ ତାର

ସୀମାହୀନ ସ୍ନେହ ପ୍ରତୀକ

        ସେଇ ରାକ୍ଷୀର ଡୋର ।

ଭାଇ କହେ ରକ୍ଷାବନ୍ଧନେ

         ଦେଲି ତତେ ବଚନ

ରକ୍ଷାକବଚ ତୋ ସାଜିବି

          ମୁହିଁ ସାରାଜୀବନ ।

ସାକ୍ଷୀ ରହିଲା ତ ଆମର

           ଏଇ ସ୍ନେହବନ୍ଧନ

ଜୀବନକୁ ବାଜି ଲଗାଇ

         ତୋର ରଖିବି ମାନ ।