ପତିତା

ଶୁଭ ଲଗନକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି

   ଟୋପାଏ ସିନ୍ଦୂରପାଇଁ,

ଗଣ ଧର୍ଷଣର ଶିକାର ହୋଇ ସେ

   ସିନ୍ଦୂରପାଇଲା ନାହିଁ,

   କେ ଦେବ କହ ହେ ଭାଇ,

ସମାଜ କହୁଛି କଳଙ୍କ ଲାଗିଛି

   ସିନ୍ଦୂରକୁ ଯୋଗ୍ୟ କାହିଁ ।

ସମାଜ କେବେବି ଦେଇନି ସିନ୍ଦୂର

   ଜୀବନକୁ ଜାଳି ଜାଳି,

ଲକ୍ଷ୍ୟହୀରା ଆଜି ସାଜିଛି ସୁନ୍ଦରୀ

   ଟୋପାଏ ସୁନ୍ଦୁର ଭୁଲି,

   ସିନ୍ଦୂରରେ ଲୁହ ଢ଼ାଳି,

ନିଇତି ରାତିରେ ନାଇଛି ସିନ୍ଦୂର

   ସକାଳେ ପୋଛିବ ବୋଲି ।

ହଠାତ ସେଦିନନୂଆ ଗରଖଟେ

   ଶଙ୍ଖା ଓ ସିନ୍ଦୂରଦେଲା,

ବିନା ସିନ୍ଦୂରରେ ଜମା ଛୁଇଁବନି

   ନାଇଦେ ମୋତେ କହିଲା,

   ଆଖିକୁ ସାକ୍ଷୀ ରଖିଲା,

କହ କାହା ପାଇଁ ଆସିଲ ଏଠିକି

   କି ଦୋଷ ତୁମର ଥିଲା ।

ସ୍ୱାର୍ଥ ଲୋଭୀ ଆଉ ହେଲିନି ସେ ବେଳେ

   କହିଲି ବାହୁଡ଼ି ଯାଅ,

ସିନ୍ଦୂରନେବାକୁ ନାହିଁ ମୋ ଯୋଗ୍ୟତା

   ତୁମେ ବନ୍ଧୁ ଫେରିଯାଅ,

   ହସି କହିଲା ସେ ରୁହ,

ତାହାରି ହାତର ସିନ୍ଦୂରକହିଲା

   ପତିତା ଉଦ୍ଧାର ପାଅ ।