ପ୍ରତୀକ୍ଷା

ଶୋକର ସକାଳେ 

ମୋର ଭୋକର ଭୂଗୋଳ

ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଲୁହର ନାଏଗ୍ରା

ଭରିଅଛି ଫୁଜିୟାମା ଲାଭା ।

ମଧ୍ୟାହ୍ନେ ଭାବେ

ବାକି ଅଛି ଏ ଜୀବନ ପାଇଁ

କେତେ ଯେ ବହଳ ଅନ୍ଧାର

ଆଉ କେତେ ଖାଁ ଖାଁ ନୀରବତା

ପୁନ୍ୟରୁ ଶୁନ୍ୟୁକୁ

ପୁଣି ପାପରୁ ପବିତ୍ରତା ।

ନିଃଶବ୍ଦ ରାତ୍ରିରେ

କରେ ଅପଲକ ନୟନେ କାହାର' ପ୍ରତୀକ୍ଷା'

କାନ ଡେରେ ତା ଆସିବା ପାଦ ଶବ୍ଦ

ଭୟରେ ଶିହରୀ ଉଠେ ମୋ ସର୍ବାଙ୍ଗ

ହଠାତ୍ ସେ ଆସିଯିବ

ବିନା ନିମନ୍ତ୍ରଣେ

ବାତିନି କି ସୂଚନା ନ ଦେଇ ।