ପରଶ ମଣି

ହେ ପ୍ରିୟ ମଣିଷ  ସୃଷ୍ଟିର ପୀୟୂଷ

    ଈଶ୍ୱର ସୃଷ୍ଟିର ଶ୍ରେଷ୍ଠ,

ଜ୍ଞାନ ଗରିମାରେ ରୂପ ସଂହତିରେ

    ବରିଷ୍ଠ ତୁମେ,ବଳିଷ୍ଠ ।

ବଞ୍ଚିବାକୁ ତୁମ   ଅଦମ୍ୟ ଆଗ୍ରହ

    ମରିବା ମନ ହିଁ ନାହିଁ ,

ଜୀବନଟା ସାରା ସଂଗ୍ରାମୀ ସାଜିଛ

   ବଞ୍ଚିବା ଆଶାୟୀ ହୋଇ ।

ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁକି  ମିଠା ମିଠା ସ୍ବପ୍ନ

   କେତେକେତେ ମଧୁ ରାତି ,

କେତେ କଳ୍ପନାର କୁହେଳିକା ଦେଇ

   ରାତି ରାତି ଯାଏ ବିତି ।

ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ତ  ଜନମ ଲଭିଛ

    ଦୁର୍ଲଭ ତୁମରି ପ୍ରାଣ ,

ବିଶାଳ ବିଶ୍ୱର ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଭୂଗୋଳେ

    ମଣିଷ ତୁମରି ନାମ ।

ବଞ୍ଚିବାକୁ ତୁମ   ଅଧିକାର ଅଛି

   ନୈତିକତା, ବୈଦିକତା ,

ନିଜେ ବଞ୍ଚୁ ବଞ୍ଚୁ ଅନ୍ୟକୁ ମାରିବ

   ନୁହେଁକି ହେ ବର୍ବରତା ?

ବର୍ବର ଭିତ୍ତିରେ ଉର୍ବର ଆଲୋକ

    କରିଦିଅ କଳଙ୍କିତ ,

ସେଇଥିପାଇଁ ତ ମଣିଷ ହୋଇ ବି

   ମଣିଷ ଆଗେ ଲଜ୍ଜିତ !

ଲଜ୍ଜିତ ହୋଇ ବି ମର୍ଯ୍ୟାଦା ଭିତ୍ତିରେ

    ଦେବତାଙ୍କ ଉପହାର ,

ଆଶାରେ ତୃଷ୍ଣାରେ ତୃଷ୍ଣାର୍ତ୍ତ ଅତୃପ୍ତ

    ଭୁଲିଯାଅ ସଦାଚାର ।

ପଣ ସଂକୀର୍ଣ୍ଣତା  ସ୍ୱାର୍ଥ ନିପୁଣତା

    ବିବଶ ବିକ୍ଷିପ୍ତ ମନ ,

ବିପୁଳ ଧନର  ଅଧିକାରୀ ହୋଇ

    ପାଲଟିଯାଅ ନିର୍ଦ୍ଧନ ।

ହୀରା ନୀଳା ମୋତି ଅଭ୍ର ଅଟ୍ଟାଳିକା

    ଭାବୁଛ କି ମହାଧନ,

ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ   ଅଲିଭା ବଳିଷ୍ଠ

    ମହାଧନ ତୁମ ମନ !

ମନରେ ମନରେ ହୃଦ କଣିକାରେ

    ପ୍ରେମ ପରମାଣୁ ବୁଣି ,

ପାଇବ ଧନ ଓ  ମାନ ସନମାନ

    ତାହା ହିଁ ପରଶ ମଣି !