ପ୍ରକୂତି ଆଖିରେ ବନ୍ୟା

ବରଷା କାଳରେ ପ୍ରକୂତି ପ୍ରକୋପ 

ପ୍ରବଳୁ ପ୍ରବଳ ତର 

ହୋଇ ସୂଜେ କେତେ ଧ୍ବଂଶ ‐ବିଭୀଷିକା

ତାଂଡବ ରଚେ ଅପାର !

ଶାନ୍ତ‐ ସୁନ୍ଦର ଥିଲା ଯେ ପ୍ରକୂତି 

ନିମିଷକେ ତୀବ୍ର ବୂଷ୍ଟି 

ଯୋଗେ ଅଚାନକ ଯାଏ ସେ ପାଲଟି

ଭୀମ‐ଭୈରବ ମୂର୍ତ୍ତି !

ବିଭୀଷିକା କେତେ ରଚଇ ଅପାର 

କିଏ ତା ପାରିବ କଳି 

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଘଟେ ବନ୍ୟା ଆଗମ

ନଈରେ ଆସଇ ବଢି !

ଯେଉଁ ନଈ ପାଇଁ ଚାଷୀର ଉଲାସ 

ସେହି ପୁଣି ଦୁଃଖ ଭାର 

ଆଣି ଥୋଇ ଦିଏ ଭସାଇଣ ନିଏ 

ମଣିଷ ,ପଶୁ ‐ସଂଭାର !

କେଦାର କାନନ ,ଆଉ ବିଲବନ

ନଷ୍ଟ କରି ଯାଏ କ୍ଷଣେ

ଶସ୍ୟ‐ଶ୍ୟାମଳା କ୍ଷେତେ ପାଣିପଶି 

ବାଲିଚର ସିଏ ବୁଣେ !

କୋଟି ଜନତାର ଥିଲା ଯେ ଆହାର

ଆଉ ଆଶା ଭରସାର

ଖାଦ୍ୟ ନ ଲଭି ଜନ ଜୀବନ ରେ 

ତୋଳେ କେତେ ହା ହା କାର !