ପ୍ରୀତିଲଗ୍ନା

ଭଗ୍ନଶିଳା ମୁଁ ମଗ୍ନ ହୃଦୟେ ---

        ତୁମ ପାଇଁ ଲେଖେ ଚିଠି ,

ଚିଠି ନୁହେଁ ଏ ମୋ ଅନ୍ତର ଆତ୍ମାର --

        ବ୍ୟଥା ବିଧୁରିତ ଲିପି ।

ଅସ୍ତଗାମୀ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଯେବେ --

        ପଡୁଥିଲା ଡେଇଁ ସମୁଦ୍ରର କୋଳେ--

ମୋ କଜଳ ଆଖିରେ ଆଖିଏ ସପନ --

       ଭରିଥିଲ ଯହିଁ ବହୁ ବର୍ଷ ତଳେ ।

ମନେ ପଡେ ସାଥି ---ମନେ ପଡେ ---

       ସେ ଅଭୁଲା ପ୍ରୀତିକୁ ଝୁରିମରେ ---

କେତେ ଖରା ଖରକିଛି ଆମ ପିଠି--

       କେତେ ବର୍ଷା ଭିଜେଇଛି ଛାତି ---

ମଞ୍ଜଥରା କୋହଲା ପବନ ଶୀତର--

       କେବେ ଟୋପା ଟୋପା ହେମନ୍ତ କାକର-

ତୁମେ କିନ୍ତୁ ସ୍ଥିର ---

      ତୁମ ନିହଣର ମୂନ କେବେ ହୋଇନି ନିଥର --  

ଅବିଚଳତ ଆମେ ---

      ଥିଲେ ନିର୍ବିକାର , ଥିଲେ ଏକାକାର ।

ନିରବେ ଖୋଜୁଛି ତୁମକୁ ଆଜି ମୁଁ ---

      ନିଜ ଭିତରେ ଅନେକ ଥର --

ଅଭିମାନଭରା ଅଶ୍ରୁବୁନ୍ଦାଟିଏ ---- 

      ଝରିପଡେ ହୋଇ ଆପଣାର ।         

ହେ, ରସସ୍ରଷ୍ଟା !! 

      ପାଷାଣର ବୁକୁ ଚିରି--

     ଲେଖିଥିଲ ଦିନେ ରତ୍ନ କବିତା ।

ସେ କବିତା ଝଙ୍କୃତ ଆଜି --

      ଗାଏ ତୁମ ଅମର କୃତିର ଗାଥା ।

ଆଙ୍କିଦେଲ ଯା ଛାତିରେ ---

      ଖୋଲି ତୁମ ଚିତ୍ରାଙ୍କନ ଖାତା ।

   ହଜିଥିଲ ଯହିଁ ଭୁଲିଯାଇ ନିଜର ଅସ୍ମିତା ।

ମୁଁ ସେହି ପାଷାଣୀ କନ୍ୟା !!!

    ଅନୁଭବୁ ଥିଲି ତୁମରି ଛୁଆଁରେ ---

      ଚନ୍ଦନ ବନର ବାସ୍ନା ।

ତୁମ ସ୍ୱେଦସିକ୍ତ ଅନୁରାଗ, ଉନ୍ମୁକ୍ତ ଆଶ୍ଳେଷ---

      ସଂଚାରିଲା ପ୍ରାଣେ ମୋର ଅପୂର୍ବ ଉଚ୍ଛ୍ୱାସ ,

       ସ୍ନିଗ୍ଧ ଅନୁଭବରେ ଅମୃତ ପରଶ -----

ପାଷାଣର ଦେହେ ମୋର --

      ଫୁଲ ହୋଇ ଭରିଦେଲା ସୁଗନ୍ଧିତ ସୁବାସ ।

ତୁମ ନିହଣର ମୂନ --

      ବାନ୍ଧିଥିଲା ଯାହା ପାଦେ ନୂପୁର ନିକ୍ୱଣ --

      ପିନ୍ଧିଥିଲା ହସ୍ତ ମୋର କୋଟିକମ କଙ୍କଣ --

ବାହୁରେ ବାଜୁବଳା --- କଟୀରେ ମେଖଳା ,

ଗଳାରେ ମୋ ଚନ୍ଦ୍ର ହାର ----

    ଜୁଡା ମୋର ସାଜିଥିଲା ମଲ୍ଲୀଫୁଲ ଗଜରା ।

 ମୁଁ ସେହି ରୂପସୀ ---ତୁମରି ପ୍ରେୟସୀ --

      କୋଣାର୍କର ନଟୀ !!!!

      ତୁମରି ସ୍ମୃତିକୁ ରଖିଛି ସାଉଁଟି ।

ସମୟର ବାଲୁକା ଶଯ୍ୟାରେ ---

      ଅଙ୍କିତ ତୁମ ପଦଚିହ୍ନ ---

ସ୍ମୃତିର ସାତତାଳ ପଙ୍କେ ---

      କେବେ କି ହୋଇପାରେ ନିଶ୍ଚିହ୍ନ ???