ପ୍ରଭାତ ବର୍ଣ୍ଣନା

ମଙ୍ଗଳ ପ୍ରଭାତ କାଳ ପ୍ରାଚୀ ଗଗନ ମଞ୍ଜୁଳ

ରକ୍ତିମ ଆଭା ରଞ୍ଜିତ ଉଷା ନାୟିକା

ପରିଧାନ କି ଶୋଭିତ ଜିଣିନିଏ ମନ ସେ ତ

ଲଲାମେ ଶୋହେ ତାହାର ସିନ୍ଦୁର ଟୀକା

ତପନ ସେ ଜଗତ ବନ୍ଧୁ

ଉଇଁ ଆସନ୍ତି ଆନନ୍ଦେ ବିଦାରି ସିନ୍ଧୁ ।

ମଳୟ ଗୀତିକା ଗାଏ ମଧୂପ ବୀଣା ବଜାଏ

ଫୁଲୁଁ ଫୁଲ ଉଡି କରେ ମଧୁ ଗୁଞ୍ଜନ

ନବ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ପୁଷ୍ପ କର୍ଣ୍ଣ ଗହ୍ୱରେ ସତତ

ଜଣାଏ କି ଉଷା ରାଣୀ ଶୁଭାଗମନ

ବିକାଶଇ କୁସୁମ କାନ୍ତି

ସୁବାସରେ ହରଷିତ ହୁଅଇ ମତି ।

ପ୍ରଭାତର ଆଗମନେ କୁକ୍କୁଟାଦି ପକ୍ଷୀମାନେ

କଳରବେ ମୁଖରିତ କରିଲେ ଧରା

କୁମ୍ଭାଟୁଆ କାକ ପିକ ମୃଗାଦି ମୃଗ ଶାବକ

ଚଳଚଞ୍ଚଳ ସରବେ ହୋଇଲେ ତ୍ୱରା

ଉଷା ଆଗମନୀ ଗୀତିକା

ଗାନ କି କଲେ ସରବେ ହୋଇ ଉତ୍ସୁକା ।

ଗୁରୁକୁଳ ବେଦ ସ୍ବନ ଶୁଭିଲା ଭେଦି ଗଗନ

ପ୍ରଣବ ଧ୍ୱନି ସଞ୍ଚରେ ସଦା ମନରେ

ଶମ୍ଭୁ ଆଳେ କମ୍ବୁ ସ୍ବନ ଘଣ୍ଟି ଘଣ୍ଟାର ନିସ୍ୱନ

ଶବଦ ଶୁଭିଲା ଦେବ ଦେବୀ ମନ୍ଦିରୁ

ସୁମଙ୍ଗଳ ପ୍ରଭାତ କାଳ ।

ନିଦ୍ରା ପରିହରି ଜନେ ହେଲେ ଚଞ୍ଚଳ ।

ପ୍ରଭାତର ଅବକାଶ ଦେବ ମନ୍ଦିରେ ବିଶେଷ

ସନ୍ଧ୍ୟା ବନ୍ଦନାଦି ଦ୍ୱିଜେ ନିଜେ ଆଚରି

କୃଷିକାରୀ ହିତକାରୀ ହଳ ଲଙ୍ଗଳକୁ ଧରି

କ୍ଷେତକୁ ଚଳନ୍ତି କୃଷି ଜୀବିକା କରି

ଘରଦୁଆର ପରିଷ୍କାର ।

ପରିଚ୍ଛନ କରୁଛନ୍ତି ନାରୀ ଓ ନର ।

ପ୍ରଭାତ ଭ୍ରମଣକାରୀ ଭ୍ରମଣେ ଛନ୍ତି ବାହାରି

ଲେଉଟିବେ ଶୀଘ୍ର ସାରି ପ୍ରାତଃ ଭ୍ରମଣ

ଚକ୍ରବାକ ଚକ୍ରବାକୀ ପ୍ରାତଃ ଆଗମନ ଦେଖି

ପୀରତିରେ ରଖି ମତି ହେଲେ ମଗନ

କାଳରାତ୍ରି ଯାଇଛି ଚାଲି ।

ପ୍ରଭାତ କାଳ ଆନନ୍ଦଦାତା ତାଙ୍କରି ।

ଉଇଁ ଆସନ୍ତି ତପନ ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ ଲପନ

ବୁଣିଲେଣି ସମୁଜ୍ଜ୍ୱଳ କିରଣ ରେଣୁ

ଗୋପାଳବାଳକଗଣେ ଗୋଗୋଷ୍ଠ ଘେନି କେସନେ ବନକୁ ଚଳନ୍ତି ଦେଖ ବଜାଇ ବେଣୁ

ଶିଶୁମାନେ ପୁସ୍ତକ ଧରି ।

ବିଦ୍ୟା ଅଧ୍ୟୟନ ଅର୍ଥେ ଗଲେ ବାହାରି ।

ପୁଣ୍ୟ ପ୍ରଭାତର କାଳ ମନ ହୁଏ ସୁନିର୍ମଳ

ନବ ଉନ୍ମାଦନା ଭରି ଦିଏ ମନରେ

ଯାଇଛି ପୂର୍ବ ଯାମିନୀ ନବ ରୂପ ଆଶା ଆଣି

ନୂତନ କର୍ମ ପ୍ରେରଣା ଜାଗେ ହୃଦରେ

ନବ ପ୍ରଭାତ ଉଦ୍ଦୀପନା ।

ସଭିଙ୍କର ମନେ ଆଣେ ନବ ଭାବନା ।