ପଣତକାନି

ବୋଉଲୋ ;

ତୋ କୋଳରେ ରହି ଭୁଲିଥିଲି 

ଡର ଭୟ ଭୋକ ଶୋଷ ଯେତେ 

ତୋ ପଣତକାନିର ସେ ସୁଶୀତଳ ଛାୟା ତଳେ 

ମିଳୁଥିଲା କେତେ ଶାନ୍ତି ସତେ !!

ନାନୀ ଲୋ ;

ତୋର ମୋର ବୟସର ଯେତେ

ତାରତମ୍ୟ ଥିଲେ ସୁଦ୍ଧା 

ତୋ ସ୍ନେହରେ ବନ୍ଧା ଥିଲି ମୁହିଁ 

ତୋ ସ୍କୂଲରେ ମିଳୁଥିବା ମିଷ୍ଠାନ୍ନରୁ 

ଅଧା ଖାଇ ଅଧା ଆଣୁ ଥିଲୁ 

ତୋ ପଣତକାନିରେ 

ସାତ ଗଣ୍ଠି ଦେଇ !!

ପ୍ରିୟା ଗୋ ;

ବୟସର ମତୁଆଲି ପ୍ରଖର ସ୍ରୋତରେ 

କେତେଯେ ଗଭୀର ଥିଲା

ପ୍ରେମ, ତୁମର ମୋଅର 

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ସେ ଖରା ବେଳେ 

ଅବା କେବେ ପ୍ରବଳ ବର୍ଷାରେ 

ମୋ ମଥାରେ ରଖି ଦେଉଥିଲ 

ଅଧା ତୁମ ପଣତ କାନିର !!

ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗିନୀ ଗୋ ;

ଆଜି କିମ୍ପା ସମୟ ମିଳେନା 

ତୁମର ସେ ପଣତକାନିରେ ମଥା ରଖି 

ଟିକେ କ୍ଲାନ୍ତ ମେଣ୍ଟିବାକୁ 

ପିଲା ଛୁଆ ସଂସାରକୁ ସଜାଡୁ ସଜାଡୁ 

ଏ ମନ ଭୁଲିନି କେବେ 

ବିବାହ ବେଦୀର ସେହି 

ପଣତକାନିର ବନ୍ଧନକୁ !!