ପଣତ କାନି

ଫର ଫର ଉଡେ ପଣତ କାନି,

ତା ଦେହେ ଲୁଚିଛି କେତେ କାହାଣୀ,

ମାଁ ର ସରାଗ, ଜାୟାର ପୀରତି ,

ଭଗିନୀ ସେନେହେ ସେ ଯେ ଉଛୁଳା ତରଙ୍ଗିଣୀ ।

ପୁଅ, ଝିଅ ସବୁ ମାଁ କୋଳେ ବସି,

ଯେବେ ମାଁ ହାତ ରୁ ଖାଇ ,

ପଣତେ ମୁହଁ କୁ ଦିଅନ୍ତି ପୋଛି,

ମାଁ ର ପଣତେ ମମତାର ଫୁଲ,

ମହ ମହ ହୋଇ ଯାଏ ସେ ବାସି ।

ଜାୟାର ପଣତ ପୋଛିଦିଏ ପ୍ରିୟ ସ୍ବେଦ ବାରି,

ପ୍ରେମ ସୁଧା ସେ ତ ଯାଏ ଝରି ,

ପ୍ରୀତି ପୁଷ୍ପର ସୁଗନ୍ଧେ ତନୁ ମନ ଦିଏ ଶିହରାଇ,

ସ୍ନେହ ଡୋରିରେ ରଖି ଥାଏ ସେ ନିଜ ସଂସାର ବାନ୍ଧି ।

ଭଗିନୀ ପଣତ ଧରେ ଯେବେ ଭାଇ ,

ମନ ରେ ସେନେହ ଯାଏ ଯେ ଭରି ,

ଦମ୍ଭିଲା ମନରେ ଭଉଣୀ ଭାବଇ,

ଭାଇ ତାର ଯେ ସାହା ଭରସା ତା ପାଇଁ ।

ଜନନୀ, ଜାୟା, ଭଗିନୀ ରୂପ ଧରି ,

ସ୍ତ୍ରୀ ଆସେ ଏ ଧରା ରେ ଅବତରି,

ସର୍ବଂସହା , ଧୈର୍ଯ୍ଯ ରୂପିଣୀ ସ୍ତ୍ରୀ ,

ନିଜ ଅଂଚଳରେ ବାନ୍ଧିଥାଏ ସଂସାର ତାହାରି,

ପଣତେ ବନ୍ଧା ତା କେତେ କାହାଣୀ ,

ହସର କଥା , ଲୁହର କାହାଣୀ,

ସବୁ ଲେଖା ଯୋଖା ପଣତେ ବାନ୍ଧି,

ସ୍ତ୍ରୀ କହି ଯାଏ ତା କାହାଣୀ ।