ପଲ୍ଲୀ କୋଳ ରେ ବସନ୍ତ

ଋତୁ କ୍ରମ ରେ ସେ ଆସନ୍ତି ଅନ୍ତ ରେ

ପରିଚିତ କିନ୍ତୁ ଋତୁରାଜ ବସନ୍ତ ନାମରେ ।

ବସନ୍ତ ଆସଇ ପୁଷ୍ପ ରତ୍ନେ ହୋଇ ବିଭୂଷିତ

ତାଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରିୟ ରେ ବନ ଗାଏ ଯେ ସଙ୍ଗୀତ ।

ତାଳ ଦିଏ ତା ସହ ତରୁଶାଖା ରେ ସମୀରଣ 

ସେ ସମୀରଣେ ଖେଳିଯାଏ ଦେହେ ଶିହରଣ ।

ଦ୍ରୁମଲତା ରେ ଭରେ ନବ ପଲ୍ଲବ ବସନ୍ତ ଆଗମନେ

ପ୍ରକୃତି ଫୁଲେଇ ହୁଏ ଟିକେ ନିଜ ମନେ ମନେ ।

ଫୁଲ ର ସମ୍ଭାର ନେଇ ଆସେ ବସନ୍ତ

ଅଶୋକ,ବକୁଳ,ମାଧବୀ ସଙ୍ଗେ ବାସଙ୍ଗ, କାଞ୍ଚନ ।

ତରୁଲତା କୁ କରେ ସୁଶୋଭିତ

ଶିମିଳି,ପଲାଶ ଫୁଲ ର ବର୍ଣ୍ଣ ଲୋହିତ ।

ଆମ୍ରମୁକୁଳ ରେ ଭରିଯାଏ ଆମ୍ରକୁଞ୍ଜ

ଧଳା ଧଳା ଆମ୍ବ ବଉଳ ହୋଇଥାଏ ଗୁଞ୍ଜ ଗୁଞ୍ଜ ।

ଆମ୍ବ ଗଛ ଡାଳେ ସେ କୋଇଲି ର କୁହୁତାନ

ପଲ୍ଲୀ ଦୃଶ୍ୟ କୁ କରେ ବେଶ୍ ମନୋରମ ।

ଫୁଲ ରୁ ଫୁଲ କୁ ଉଡ଼ି ଭଅଁର କରେ ମଧୁପାନ

ସମୀରଣ ଲହରୀ ରେ ବୃକ୍ଷଲତା ହୁଏ ଦୋଳାୟମାନ ।

ପଲ୍ଲୀ କୋଳରେ ବସନ୍ତ ଅତ୍ୟନ୍ତ ମନୋହର

କବି,ଭାବୁକ ଆସନ୍ତି ଛାଡି ନଗର ସହର ।