ପିତରି ପ୍ରିତିମାପର୍ଣ୍ଣେ

ପ୍ରହ୍ଲାଦ ସଂସାରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭକତର ବିବେଚନା ଯଦି ହେଲା

ହିରଣ୍ୟକଶ୍ୟୁପ ନିକୃଷ୍ଟ ପିତାର ପଦବାଚ୍ଯ କାହିଁ ହେଲା !

ନାରିକେଳ ଉପାଖ୍ଯାନ ସରିସମ ପିତା ହୃଦୟ କଠୋର

ପାଳେ ଯେଣୁ ପିତା କଟୁ ପିତା ସେତ ହିତ ପାଇଁ ସନ୍ତାନର ।

ସନ୍ତାନ ସପନ ଲାଗି ପିତାଟିଏ ନିଜ ସପନକୁ ମାରି

ମାଟିକୁ କାମୁଡି ଲଢୁଥାଏ କାଳେ ପୁର୍ଣ ହେବ ଆଶାବରୀ ।

ମା ପାଖେ ଅଳି କରନ୍ତି ସନ୍ତତି ଆଦର ସୋହାଗ କରି

ମା' ନ କହୁଣୁ ବାପା ଦିଅନ୍ତି ସେ ଅଳିକୁ ପୁରଣ କରି ।

ସନ୍ତାନଙ୍କ ଅରଦଳି ମେଣ୍ଟାଇବା ଧର୍ମ ତେଜି ନିଜ ସୁଖ

ମୁଣ୍ଡ ଝାଳ ପଛେ ତୁଣ୍ଡରେ ମରିବ ପିଲା ନଜାଣିବେ ଦୁଖ ।

ବାପା ଥିଲା ପୁଅ ସଭାରେ ହାରେନି ବାପା ଅଭିଜ୍ଞତା ନେଇ

ସନ୍ତାନ ଜଗତେ ଜିତି ଯାଉଥାଏ କଷ୍ଟ ଜଣା ପଡେ ନାହିଁ ।

ପିତର ଯାହାର ଅଧିଷ୍ଠିତ ସେଇ ସନ୍ତାନ ଜଗତ ଜିତା

ଅଣବାବୁଆର ପଦେ ପଦେ ଦୁଖ ଲାଂଛନାଟି ସାର କଥା ।

ପିତା ଧର୍ମ ପିତା ସ୍ୱର୍ଗ ପିତା କାହିଁ ପରମ ତପ ନହୋଇ

ପୁତ୍ ନରକରେ ଘାଣ୍ଟି ହେଉଥାଏ ପୁତ୍ର କୁ ଜନମ ଦେଇ ।

ଦୁନିଆଁ ଦାଣ୍ଡରେ ଛିଡା କଲାପରେ ନିଗାଡି ଦେହର ସ୍ୱେଦ

ବୁଢା ହୋଇ ବାପ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମେ ଥାଏ ଦେଉଥାଏ ଆଶୀର୍ବାଦ ।

ଦଧିଚି ଙ୍କ ପରି ଦେଇ ଦେଇ ପିତା ହାରେ ଆପଣା ଅସ୍ତିତ୍ଵ

ଶିବଙ୍କ ପରି ସେ ସବୁ ଦାନ ଦେଇ ପାଏ କେବଳ ପିତୃତ୍ବ ।

ପିତୃ ଋଣ ଭାରୁ ମୁକତି ଲଭିବ ସେ ଲାଗି ଏତେ ସାଧନ

ପୁତ୍ର ଯେବେ ପିତା ହୁଏ ପାଇଥାଏ ପିତୃତ୍ବ ର ସନ୍ଧାନ ।