ପିମ୍ପୁଡି

ପିମ୍ପୁଡିଟିଏ ଚାଲୁଅଛି ଏଣେ ତେଣେ

ଧୂଳି ସରସର ମାଟିରେ

ବେଳେବେଳେ ଚାଲୁ ଚାଲୁ ପଡିଯାଇ

ନୀରବରେ ଗୁମ୍ ମାରି ବସିପଡୁଛି ମାଟି ପରେ ।

ଭଗବାନ ଦେଇଥିଲେ ସେତେବେଳେ 

ତା ହାତେ ଖାଲି କ୍ଲାନ୍ତି ଆଉ ଅବଶୋଷ

ମୁଣ୍ଡପାତି ସେ ଆଣିଥିଲା ବୋହି

ମୃତ୍ୟୁକୁ ପାଥେୟ କରି 

ବୋଧହୁଏ ଏ ସବୁଜିମା ପୃଥିବୀକୁ ।

ନିଆଁ ଝୁଲଟିଏ ହୋଇ ଜଳୁଛି ତାର ଦେହ

ଜଳି ପୋଡିବାକୁ ତ ଜନ୍ମ ତାର

ଆଖିରୁ ଝରି ପଡୁଛି ବିମ୍ଵିସାରର ଉତ୍ତପ୍ତ ଲୁହର ଧାର ।

ଯନ୍ତ୍ରଣାର କାରାଗାରୁ ବନ୍ଦୀ ହୋଇ ଚାହିଁଛ 

ସେ ଫମ୍ପା ଆକାଶକୁ

ଆଖି ତାର ପାଉନି ବିଶାଳ ଶୂନ୍ୟତାରେ 

ବେକ ତାର ଫାଟି ପଡୁଛି ।

ଶତ ଶତ ଅଜାତଶତ୍ରୁମାନେ

ତାକୁ ଖୁନ କଲା ପରେ ବି

ସେ ଆହୁରି କଅଁଳିବାକୁ ଲାଗୁଛି 

ଛନ ଛନ ଦୁବଘାସ ପରି ।

ଲକ୍ଷ୍ମଣର ଗାର ଡେଇଁ କାହିଁକି ବା ଚାଲିଛି ସେ 

ସେପଟେ ଯେ ଦଶାନନର 

ସ୍ମିତ ହାସ୍ୟ କଣ ତାକୁ ଶୁଭୁନାହିଁ ?

ବିଧବା ହେଲା ପରେ ବି ସେ

ସନ୍ଧ୍ୟାରେ କାହିଁକି ଶୁଭ ମନାଷୁଛି

କାହା ପାଇଁ ବୃନ୍ଦାବତୀ ପାଶେ 

ସଞ୍ଜ ପକାଉଛି ଏବେ ବି 

ଏକ ନବ କୂଳବଧୂବେଶରେ ନିଜକୁ ସଜାଇ ।

ଭୁଲି ଯାଇଛି ସେ କଣ ତାର ଜନ୍ମ ବୃତ୍ତାନ୍ତକୁ

କ୍ଷଣିକ ମିଠା ସ୍ଵପ୍ନର ଆମନ୍ତ୍ରଣେ ।

ଯନ୍ତ୍ରଣା ଯେଉଁଠି ତାର କେନ୍ଦ୍ରବିନ୍ଦୁ 

କ୍ଲାନ୍ତି ଯେଉଁଠି ତାର ଅକ୍ଷପଥ

ଘୂରିବାକୁ ପଡିବ ତ ତାକୁ

ପୃଥିବୀର ଏ କୋଣରୁ ସେ କୋଣ

ଏ ତ ତା ପାଇଁ ଚିରନ୍ତନ ସତ୍ୟ ।