ପିଲାଦିନ

ଏବେ ବହୁତ ଚେଷ୍ଟା କରି 

ଫେରିପାରେନି ପିଲାଦିନ ଆଡ଼େ ।

ଖାଇସାରି ହାତ ପୋଛିପାରେନି

ବୋଉ କାନିରେ ,

ବାପାଙ୍କ ଗାଳି ବି ହେଲାଣି

ସାତ ସପନ ।

ଆଉ ନାହିଁ 

ପାଠ ପଢ଼୍ ପାଠ ପଢ଼୍ ବୋଲି

ବଡ଼ଭାଇଙ୍କ ଆକଟ ।

ନାନୀ ବି ଝଗଡ଼ା କରେନି ଆଉ

କଷିଦିଏନି ମୋ ପିଠିରେ ଦି' ଟା 

ଦୁଲ୍ ଦାଲ୍ କରି ।

ଉଦୁଉଦିଆ ଖରାବେଳେ

ମୋ ଝରକାରେ ଆଉ ଶୁଭେନି

ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ଡାକ ,

ଚାଲ୍ ଯିବା ବଲ୍ ବ୍ୟାଟ୍ ଖେଳିବାକୁ ।

କେହିଜଣେ ମଡ଼େଇଦିଏନି

ମୋ ଫୁଙ୍ଗୁଳା ବହିରେ ମଲାଟ ,

ଲୁଚେଇକି ଦେଇଯାଏନି

କୋଳିଟିଏ , ଆମ୍ବଟିଏ 

ମୋ ବୁଢ଼ୀ ମା ଭୟରେ ।

ବୁଢ଼ୀ ବି କୁହେନି ଆଉ 

ଝିଅମାନଙ୍କ ସହ

କ'ଣ ଗୋଟେ ସାଙ୍ଗ ଯେ ! 

ତାଙ୍କ ସହ ମିଶିଲେ 

ଚୁଟି କାଳେ ପାଚିଯାଏ ବୋଲି ।

ଯଦି କେବେ

ପଛ କରିପାରନ୍ତି ସମୟକୁ

ଖୋଜନ୍ତି ,

ତେଲ ଚିକିଟା କାନ୍ଥରେ

ଚକ୍ ଖଡ଼ିରେ ଆଙ୍କିଥିବା ସେଇ ଚିତ୍ର

ଦୁଇ ପାହାଡ଼ ମଝିରେ

ବୁଡ଼ି ଯାଉଥିବା ସୂର୍ଯ୍ୟ ,

ଉପରେ କେଇଯୋଡ଼ା ପକ୍ଷୀ ,

ତଳେ ବହେ ନଈଟିଏ ,

ବେଶ୍ ନଇଁ ଯାଇଥାନ୍ତି

ନଡ଼ିଆ ଗଛ କେତୋଟି ।

ଦେଖନ୍ତି ,

କେତେ ବଡ଼ ହେଲାଣି 

 ସେ ମୟୂର ଚନ୍ଦ୍ରିକା

ଯାହାକୁ ପାଳିଥିଲି 

ଅରୁଆଚାଉଳ ଦେଇ ରଫଖାତାରେ।

ପାହାଚ ପାହାଚ ଉଠି

ଖୁବ୍ ଦୂର ହୋଇଯାଇଥିବେ

ଖଜୁରୀପତ୍ରର ଗଣ୍ଠି ସବୁ ,

ଯିଏ ସବୁ ବନ୍ଧାହୋଇଥିଲେ

ସାର୍ ଙ୍କ ମାଡ଼ ଭୟରେ ।

ଫେରିଯା'ନ୍ତି କି !

ଗାଁ ଦାଣ୍ଡ ଖେଳ ,

ପୋଖରୀ ଗାଧୁଆ ,

ଗଣେଶ ପୂଜା ଭୋଜି ,

ମହାନ୍ତି ଘର ବାଡ଼ିରୁ ଆମ୍ବଚୋରି

ଆଉ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ସହିତ କଳି ।

କିନ୍ତୁ ପାରେନି ।

ଏବେ ତ 

ହାତ ଧରାଧରି ହୋଇଚାଲିଛନ୍ତି

ସମୟ ଓ ଜୀବନ 

କେହି ଜଣେ ଛାଡ଼ିପାରେନି ହାତ

ଅଟକିଯିବା ସମୟ

ଅଟକିଯିବା ଜୀବନ

ଦୁଇ ସମାନ କଥା ।

ଏବେ ବହୁତ ଚେଷ୍ଟା କରି ବି

ଫେରିପାରେନି ପିଲାଦିନ ଆଡ଼େ ।